Chiel Bałamuth (1872 - 1942) - kupiec żydowski, prezes Kahału, radny miejski.
Był jednym z pierwszych Żydów, których dotknął okupacyjny terror. Tuż po wkroczeniu do Wadowic (4 września 1939 roku) Niemcy wtargnęli do jego sklepu i ciężko pobili kupca zarzucając mu przechowywanie broni. Sklep został przy okazji doszczętnie splądrowany. Władze okupacyjne nakazały otwarcie wszystkich sklepów, przy czym sklepy i przedsiębiorstwa żydowskie oddane zostały w zarząd niemieckich komisarzy.
Rodzina Bałamuthów w większości została zamordowana w obozie zagłady w Bełżcu. Holocaust przeżyło dwoje dzieci Chiela - Pepa i Chaim. Pepa (z męża Erdheim) wyjechała z Polski jeszcze w okresie międzywojennym i mieszkała później w Tel-Awiwie. Jedyny syn wadowickiego kupca zdołał uciec przed Niemcami i dotarł do ZSRR. Po wojnie zamieszkał w Tel-Awiwie, gdzie był znanym kupcem i właścicielem składu maszyn budowlanych.

Józef baron Baum Ritter von Appelshofen
(1821 - 1883)
- marszałek Rady Powiatowej w Wadowicach, honorowy obywatel miasta, poseł do Sejmu Krajowego we Lwowie, poseł do Rady Państwa w Wiedniu, wiceprezes Koła Polskiego w Wiedniu. Zmarł nagle na apopleksję w Wiedniu Jego zwłoki sprowadzono koleją do Zatora i pochowano w Marcyporębie.

Walerian Czuma (1890 – 1962)
Generał WP, dowódca obrony Warszawy.
Urodził się 24 grudnia 1890 roku w Niepołomicach w rodzinie Jana i Emilii z Ptaków. W ciągu kolejnych kilkunastu lat rodzina zmieniała miejsce zamieszkania przeprowadzając się najpierw do Czańca (Walerian ukończył szkołę powszechną w Kętach) a w 1906 roku do Wadowic, gdzie Jan Czuma zakupił ośmiohektarową działkę z murowanym domem.
Po zakończeniu wojny bohaterski obrońca Warszawy nie wrócił już do kraju. Wspólnie z bratem, ppłk. Władysławem Czumą, pozostał na emigracji, pracując najpierw na farmie Cobalder w okolicach Peterborough a później spędzając starość w ośrodku dla byłych wojskowych w Polish Home Penrhos, Pwllheli w Północnej Walii. Zmarł 7 kwietnia 1962 roku i został pochowany na cmentarzu w Wrexham. Zgodnie z wolą generała jego prochy zostały sprowadzone do Polski i 2 lipca 2004 roku pochowane na cmentarzu powązkowskim (spoczywa tam wspólnie z bratem Władysławem).

Emil Erwin Zegadłowicz
(ur. 20 lipca 1888 w Białej Krakowskiej, zm. 24 lutego 1941 w Sosnowcu) – polski poeta, prozaik, znawca sztuki i tłumacz.
W 1921 r. założył w Gorzeniu Górnym k. Wadowic grupę poetycką „Czartak” (działała do 1929 r.) W 1933 z okazji dwudziestopięciolecia twórczości otrzymał honorowe obywatelstwo Wadowic. Po wydaniu powieści pt. Zmory[5], w której przedstawione zostały Wadowice w czasie sprzed I wojny światowej, na początku lutego 1936 Rada Miejska odebrała Zegadłowiczowi honorowe obywatelstwo miasta oraz przywróciła ulicy jego imienia poprzednią nazwę (Tatrzańska).Zmarł w Sosnowcu w wieku 52 lat. Pochowany jest na cmentarzu parafii św. Tomasza na pograniczu Pogoni i Małobądza (w granicach Będzina).