Gorliczanin Maciej Zimowski został jednym z najmłodszych odznaczonych medalem Zasłużony dla Zdrowia Narodu. Robi... przelewy życia dla życia

Maciek igieł się nie boi. Te używane podczas donacji do najcieńszych może nie należą, ale jemu to nie przeszkadza. Można powiedzieć, że weszły mu w krew, bo zarzeka się, że nawet nie czuje, gdy pielęgniarki mu się wkłuwają.

- Od początku tak miałem – opowiada. - A przecież przygodę z krwiodawstwem zacząłem zaraz po osiemnastce. Podobnie zrobiło sporo znajomych. Z tą różnicą, że przy pierwszym razie, wielu z nich na widok tejże igły, miało lekki pot na czole. Mnie zaś, bardziej od strachu, absorbowało, jak to będzie wszystko wyglądało – opowiada z lekkim przekąsem.

Wrodzona skromność, ale i rzetelność każe mu jeszcze dodać, że przyzwyczajenie do kłucia oczywiście robi swoje, ale nie bez znaczenia jest profesjonalizm wszystkich pań pielęgniarek, które pracują w stacji.
- One po prostu robią to tak szybko i sprawnie, że nie ma szans poczuć żadnego bólu – podkreśla.

Zapewnia, że podczas żadnej z ponad pięćdziesięciu donacji, nie zdarzyło mu się nawet zblednąć. Z drugiej strony, krwiodawców, którym trafia się gorszy dzień, nie traktuje bynajmniej, jak mięczaków. Po prostu organizm różnie reaguje. Nie na wszystko ma się wpływ.

- Wiadomo, potrzeba trochę czasu, żeby w worku znalazło się te 450 mililitrów. Jednego dnia idę „na setkę”. Innego już tak szybko nie jest – dodaje.

Na jedną z pierwszych wizyt w powiatowej stacji Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Gorlicach zabrał młodszego brata. Jest bowiem przekonany o słuszności twierdzenia o nasiąkaniu skorupki. I nie dorabia to tego żadnej wzniosłej ideologii. Raczej kwituje krótko: niech młody wie, że tak trzeba. Bez wielkich haseł. Dosyć oczywiste jest, że figuruje również w bazie dawców szpiku. I czeka na telefon, że gdzieś tam jego genetycznemu bliźniakowi źle się dzieje. Jest pewny, że stanie za nim murem. To samo wpaja młodszemu bratu. Oczywiście, nie tłumaczy za specjalnie.
- Bo tak trzeba – ucina znów i zaczyna się śmiać.

Medal i list z gratulacjami od odebrał kilka tygodni temu. Jest dumny, ale bez przesady. Oburza się, gdy ktoś go pyta, o przywileje, które się z tym ewentualnie wiążą.
- Nie ma żadnych. Co zresztą wynika z ustawy – podkreśla.
Maciek na co dzień ima się różnych prac. Psiarze znają go z dorocznych wystaw kynologicznych w Gorlicach, społecznicy z przygotowań do Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. W tegorocznym sztabie też działa.
- Będzie fajnie – zapewnia. - Przyjdźcie do hali OSiR na 31. finał – zachęca.