„Kozia broda” w lesie? Ten grzyb znany też jako „szmaciak”. To siedzuń sosnowy! Wciąż trwa na niego sezon. Gdzie go znaleźć i jak wygląda?

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że to dziwna leśna narośl. Nic bardziej mylnego. To jadalny grzyb – siedzuń sosnowy. Można go spotkać w polskich lasach od lipca do listopada. Jak sama nazwa wskazuje, najczęściej rośnie pod sosnami, sporadycznie występuje pod świerkami. O ile na talerzu sprawdza się znakomicie, o tyle wśród drzew sieje szkody – jest pasożytem, który doprowadza do zgnilizny pnia.

Lasy Państwowe przypominają, że siedzuń znajdował się pod ochroną do 2014 roku. Dziś grzybiarze mogą go już swobodnie zbierać, a po obróbce wykorzystać w kuchni. Co ważne, ten gatunek nie jest dopuszczony do sprzedaży, więc nie kupimy go w sklepie lub na bazarku. To, co jest charakterystyczne w grzybie-gąbce, to kremowa barwa i pikantny smak, nieco przypominający orzecha.

Nadaje się na zupę, do smażenia i suszenia. Owocniki wyrastają przy pniu sosny. Największy znany w Polsce osobnik miał średnicę 1 m i ważył 15 kg, czytamy w jednym z postów LP w mediach społecznościowych.

Sposobów na przyrządzenie siedzunia jest mnóstwo.

W przypadku siedzunia sosnowego oczyszczenie wymaga cierpliwości i dokładności. To nie grzyb kapeluszowy, nie wystarczy kilka ruchów nożyka. W gąbczastych fałdach może zebrać się wiele piasku i owadów. Trzeba bardzo delikatnie oczyszczać powierzchnię, najlepiej pod małym strumieniem wody.

W zakamarkach lasów bardzo często można znaleźć grzyby podobne do tych, które znamy na co dzień. Siedzuń sosnowy też ma swoich „bliźniaków”, których wygląd może zmylić. Prawie identyczną powierzchnię i gąbczastość posiada siedzuń dębowy – gatunek, który jest jadalny, ale ma jaśniejszy kolor i objęty jest częściową obroną, więc nie wolno go wynosić z naturalnego środowiska. O pomyłkę nietrudno też w przypadku koralówki strojnej, gąbczastej, ale za to trującej.