Tatry. Przed wojną do Morskiego Oka ścigano się najlepszymi samochodami sportowymi [ARCHIWALNE ZDJĘCIA]

Wyścigi tatrzańskie to historia, która sięga czasów przedwojennych. Odbyło się pięć takich zawodów, z czego cztery rangi międzynarodowej. Pierwszy rozegrany został w 1927 roku, a ostatni – w 1931 roku. Pokonał je światowy kryzys ekonomiczny, ale ekolodzy, którzy bronili Tatr.

Zawody po górskich drogach organizował Krakowski Klub Automobilowy. Odbywały się one w sierpniu. Start był na Łysej Polanie, a meta nad Morskim Okiem. Był to pierwszy tego typu wyścig w Polsce. Wówczas w kierunku Morskiego Oka nie prowadziła jeszcze doga asfaltowa, ale trasa utwardzona kamieniami. W zawodach startowały zarówno samochody, jak i motocykle. Każdego roku zawody podziwiało mnóstwo widzów. Specjalne widownie były budowane nad Morskim Okiem, a także przy Wancie.

Pierwszy wyścig rozegrano w 1927 roku. Były to zawody krajowe. Wystartowało w nich 11 motocykli i 19 samochodów. Najlepszy czas na trasie – 6 min. 48,6 sek. - uzyskał Henryk Liefeldt na wyścigowym samochodzie Austro-Daimler.

Zawody w 1927 roku były transmitowane przez Polskie Radio. Było to również pionierskie doświadczenie radiowe w naszym kraju.

Od 1928 roku zawody te zyskały rangę międzynarodowych. Wystartowała polska czołówka świata motorowego, ale i zagraniczni zawodnicy. Polskie Radio na czas zawodów zamontowało w strefach widzów głośniki nadające informacje i muzykę z płyt. Samochody startujące w wyścigu były dzielone w zależności od pojemności silnika, na sportowe i wyścigowe. W drugim wyścigu na starcie stanęło 26 samochodów. Najlepszy czas uzyskał polski kierowca Jan Ripper na wyścigowym bugatti – 5 min 47,41 sek.
Zawody z 1928 roku podziwiało już 6 tys. widzów, którzy przyjechali 1000 samochodów.

Trzeci Wyścig Tatrzański (drugi międzynarodowy) zyskał już bardzo duża rangę. Odbył się pod patronatem prezydenta Rzeczpospolitej.

Zawody z 1929 roku odbywały się w trudnych warunkach – w padającym deszczu i burzy. Kilka osób zostało wówczas rażonych piorunem. Najlepszy czas znów uzyskał Polak Jan Ripper jadący bugatti.

Kolejne zawody z 1930 roku odbyły się już jako jedne z etapów Mistrzostwa Górskiego Europy. W tych zawodach po raz pierwszy wprowadzono nagrody pieniężne.

Ostatni Wyścig Tatrzański rozegrano w 1931 roku – piąty od początku, a czwarty międzynarodowy. Zawody cieszyły się dużym zainteresowaniem zawodników z zagranicy. Na starcie pojawił się wówczas Niemiec Rudolf Caracciola, najlepszy wówczas kierowca rajdowy w Europie. Startował on jadąc mercedesem. Wygrał zawody uzyskując czas 5 min 29,87 sek.

Ostatni wyścig zgromadził rekordową widownię. Zawody podziwiało aż 20 tys. osób. Widzowie przybyli na miejsce dwoma tysiącami samochodów.

Każdego roku Wyścig Tatrzański to było wielkie wydarzenie dla miasta. Zakopane przez kilka długich dni żyło rajdowymi zmaganiami. Ulice Zakopanego były dekorowane flagami narodowymi krajów, z których pochodzili zawodnicy. Biuro zawodów mieściło się w Hoteli U Trzaski. W mieście odbywały się „rewie” wszystkich samochodów i spotkania zapoznawcze. Po każdym wyścigu dekoracja zwycięzców odbywała się w Hotelu Bristol, a rauty bywały także w hotelu Morskie Oko na Krupówkach. To była bardzo ważne wydarzenie kulturalne, które przyciągało znanych z różnych kręgów - sportowców, polityków, ale także artystów.

Wyścigi Tatrzańskie zostały przerwane na skutek światowego kryzysu ekonomicznego. Polska również odczuła jego skutki. Dodatkowo pojawiały się głosy przyrodników – przeciwne organizacji wyścigu w sercu Tatr.