Monice Kowalczyk - mojej dziennikarskiej Mamie…

Wczoraj po długiej walce z chorobą nowotworową pożegnaliśmy Monikę Kowalczyk. Wybitną sądecką dziennikarkę i felietonistkę. Dla mnie - Matkę mojej dziennikarskiej drogi. Ikonę dziennikarstwa, mentorkę, nauczycielkę, mierzącą tekst ilością poruszeń serca, a nie ilością znaków, czy kliknięć w Internecie. – Wiesz Krysiu, dziennikarz musi mieć twardą skórę, ale wrażliwe serce – tłumaczyłaś.

Raz rozmawiałyśmy o śmierci. Mówiłaś: Ja lubię czarny kolor, ale jeśli kiedyś umrę, chciałabym mieć sukienkę w kwiaty, kolorową, jak wiosna. Lubisz kwiaty? – pytałaś. Wtedy powiedziałam Ci, że jesteś bardzo silną psychicznie osobą. Popatrzyłaś na mnie i skwitowałaś: - Nie wydaje mi się, chociaż trzymam fason. Ale kiedy jest już bardzo ciężko, to chwytam się za frędzle szaty Jezusowej i pociągam mocniej.
W ostatnim czasie coraz częściej za te frędzle pociągałaś. Na dłoniach zrobiły się Ci się od tego ciągnięcia zgrubienia i odciski. Ale w niedzielę wieczorem szarpnęłaś tak mocno, że aż Jezus się zatrzymał. Odwrócił. Uśmiechnął, wyciągnął rękę i powiedział: No dobrze, już czas. Chodź!

Krople deszczu bębnią po szybach. Jest szaro. Ulice opustoszały. Wilgoć wdziera się do mieszkań. Pachnie nagrzany asfalt. W kałużach przegląda się zachodzące słońce. Jest cicho. Do lotu poderwał się spłoszony gołąb. Jęknęło serce.

Pozwól, że ostatni raz zapukam do nieistniejącego już ciasnego kantorku przy ul. Kochanowskiego 14, gdzie przyszłam do Ciebie po raz pierwszy. Odsuń laptop. Nachyl ucho. Chcę ostatni raz dotknąć Twoich jeszcze ciepłych dłoni. Uśmiechnij się szeroko, tak, jak zawsze. Możemy pomilczeć, nie musimy nic mówić. Wiem, że Ty już nie cierpisz, ale nas tak bardzo boli Twoje odejście.

A teraz przepraszam, że Cię nie pożegnam, tylko wyjdę po cichu, zostawię niedopitą kawę w kubku. Nie zamknę drzwi za sobą. Ja na to pożegnanie nigdy nie będę gotowa. Dziś, nie umiem jeszcze przestać płakać.