Nazywam się Sommerfeld. Tajemnicze losy fortepianowego giganta z Bydgoszczy
Wcześniejsze modele instrumentów można rozróżnić po ostrej krawędzi pokrywy klawiatury, późniejsze były już zaokrąglone.
Bruno często opowiadał swoim dzieciom o szczegółach budowy. Szczególną uwagę zwracał na jakość wykończenia pokrywy, która miała tendencję do wypaczania się, nawet przy dobrze przesuszonym drewnie. Osobiście sprawdzał, czy pokrywy są idealnie płaskie. Rygorystycznie kontrolował również drewno do budowy instrumentów.
Elementy fortepianów były łączone przy użyciu specjalnie przygotowanego kleju, podgrzewanego przed użyciem i nakładanego pędzelkiem. Złączone elementy schły przez tydzień, po czym dokładnie usuwano nadmiar kleju. W pamięci synów Brunona zachowały się sceny niszczenia gotowych instrumentów, które nie spełniały standardów dźwiękowych.
Sommerfeld z pedanterią podchodził również do jakości lakieru. Pilnował, aby instrumenty z jakąkolwiek wadą w tym względzie nie opuściły fabryki. Nie tolerował jakichkolwiek śladów palców na obudowie.
- Niestety, niewiele wiemy o ostatnich dniach w Bydgoszczy – przyznaje Maureen. - Ojciec mówił, że jego dom (przy ul. Chopina 18) został „zajęty przez Niemców”. Opowiadał, że były to dla dziadka ciężkie czasy, tym bardziej, że pochłaniała go wówczas równolegle sprawa rozwodowa.
