Ostatnio jechałam autobusem do Krakowa. 24 z 25 pasażerów przez całą drogę było wpatrzonych w ekran smartfona. Za oknem zmieniały się widoki, a na ekranach kolejne strony. Nikt nie widział pary zakochanych, staruszki sprzedającej kwiaty, rowerzystów, kwitnących na żółto krzewów. Żeby nie było, nie jestem przeciwniczką internetu i nowoczesnych technologii, ale im bardziej zagłębiam się w wirtualny las, tym ciemniej. Po drugiej stronie ekranu można dostać wszystko bez wysiłku. Ale to jest tak, jak z fast foodami, szybko, tanio i wątpliwej jakości odżywczej. Bezmyślnie, bezrefleksyjnie, bezwiednie. Internet, nie licząc pozytywnych stron, jest wielkim, światowym szambem. Zatrważa to, że niektórym przestaje smakować czysta woda i zaczęli sięgać po ścieki.
Gdyby to ode mnie zależało, wyłączyłabym jednym przyciskiem, choć na jeden dzień, wirtualną przestrzeń. Choć na kilka godzin odłączyłabym świat od internetowego ładowania. Ktoś powie, że sparaliżowałabym świat. Tak, ale oczyściła dusze. Przy śniadaniu może znowu zaczęlibyśmy rozmawiać, a w poczekalni, na przystanku zobaczyli drugiego człowieka.
Cudownie, że są jeszcze miejsca na ziemi, gdzie nie ma zasięgu. Mam nadzieję, że w niebie nie ma wi-fi, a św. Piotr rekwiruje wszystkim smartfony i tablety. Wierzę, że w niebieskich pokojach nie świecą się ekrany telewizorów i komputerów. Nie ma smartwatchów i wszystkiego, co jest smart. A ludzie potrafią dostrzec parę zakochanych, staruszkę z kwiatami, rowerzystów i kwitnące na żółte krzewy. Dostrzec i zachwycić się. Zamiast wysyłać uśmiechnięte emotikony, uśmiechnij się do innych, zamiast czatować, porozmawiaj. Żywy kwiat jest lepszy od sztucznego, a świat może istnieć bez hasztagów.
