3. Tomasz Adamek
Był mistrzem świata w dwóch kategoriach wagowych. Jako półciężki zdobył pas WBC w 2005 r., pokonując Paula Briggsa, a w wadze junior ciężkiej wywalczył w 2008 r. trofeum federacji IBF, wygrywając ze Stevem Cunninghame'em. W wadze ciężkiej w 2011 r. przegrał walkę o tytuł przez TKO w 10. rundzie z Witalijem Kliczką.
Zawsze miał wielkie serce do walki, niesamowity spokój w sobie – sprawiał wrażenie, jakby do ringu wychodził dokładnie wiedząc, co go czeka. O zakończeniu kariery myślał już w 2011 roku, po ciężkim laniu od Kliczki, potem kilkukrotnie taką decyzję ogłaszał, ale zawsze wracał na ring. Walczy do dziś, bo wciąż marzy o stoczeniu jeszcze jednej dużej walki. Teoretycznie może zostać jeszcze mistrzem świata, bo gorszy od Bermane’a Stiverne’a, Charlesa Martina czy Manuela Charra z pewnością nie jest.
2. Dariusz Michalczewski
Dziewiętnaście razy obronił tytuł mistrza świata federacji WBO kategorii półciężkiej. Zdobył też tytuły w federacjach IBF i WBA oraz WBO w wadze junior ciężkiej. Spotkał się ze wszystkimi największymi, poza Royem Jonesem Juniorem. Kilkukrotnie przedstawiciele obu stron zasiadali do rozmów, ale nigdy nie udawało się osiągnąć kompromisu. Wielu Polaków ma mu za złe, że przez większość kariery reprezentował Niemcy. On sam jednak podkreśla, że zawsze czuł się przede wszystkim Polakiem i wszystkie wywalczone przez niego tytuły zdobywał dla naszego kraju.
1. Andrzej Gołota
Żywa legenda polskiego pięściarstwa. Wiele rankingów podobnych do tego na pierwszym miejscu plasuje Michalczewskiego, ale dla nas wybór mógł być tylko jeden. To on podbijał Amerykę w czasach, gdy boks był tam sportem narodowym. Nazywany bokserską nadzieją białych Gołota cztery razy walczył o tytuł mistrza świata, był blisko wygranej z Chrisem Byrdem i Johnem Ruizem, ale pasa czempiona nigdy nie zdobył.
Walki z Lennoksem Lewisem i Lamonem Brewsterem kończył na deskach już w I rundzie. Kiedy toczył ringowe wojny z Riddickiem Bowe, pół Polski zarywało noce, by je oglądać. Chyba nigdy nie pogodził się z faktem, że na jego biodrach nie zawisł pas mistrza świata, przez co długo nie potrafił podjąć nieodwołalnej decyzji o zakończeniu kariery. Zupełnie niepotrzebnie po czterdziestce zaczął rozmieniać się na drobne. Walczył z Tomaszem Adamkiem i Przemysławem Saletą, dla których był już tak naprawdę mięsem armatnim.
