Mam na imię Konor i jestem tutaj od 2012 roku. Trafiłem tutaj, ponieważ mój kochany pan zmarł. Nie mogę się nadal pogodzić z jego utratą, tak bardzo go kochałem, był dla mnie wszystkim. Dzisiaj jestem sam. Zupełnie sam. Nie mam swojego człowieka, ani domu. Jestem łagodny w stosunku do ludzi.
Z psami jest różnie. Może dogadałbym się ze spokojnym psem. Umiem ładnie chodzić na smyczy i bardzo potrzebuję swojego człowieka. Wiem, że może się nie wyróżniam wyglądem, ale jeśli dasz mi szansę, to pokocham cię najmocniej na świecie. (tel. (12) 429-74-72 / www.schronisko.krakow.pl)
Jestem Maksio, trafiłem tutaj, bo moja ukochana pani umarła, a pan nie mógł sobie sam poradzić i przed pójściem do domu opieki znalazł mi dom. Tak, miałem dom, ale po jakimś czasie ten człowiek, który miał się mną opiekować przyprowadził mnie tutaj, twierdząc, że ktoś mu podrzucił psa. Problem był taki, że miałem czipa i szybko osoby ze schroniska dowiedziały się jaka jest prawda. Niestety on mnie nie chce. Ja rozpaczam od kilku lat za kratami schroniskowego boksu, a mój prawdziwy pan płacze w domu opieki. Podobno bardzo prosił o znalezienie mi nowego, odpowiedzialnego domu, ale pomimo że wolontariusze wychodzą ze skóry i stają na głowach, to nikt mnie nie chce. Chyba po prostu jestem za stary na nowy dom. Przecież każdy chciałby szczeniaka.
Nieraz słyszałem, jak mówili, że taki przyjaciel nauczony od podstaw wszystkiego, wychowany od małego w domu. Szkoda tylko, że gdy dorastamy, to większość z nas i tak ląduje za kratami, jak przestępcy, a przecież to nie my porzucamy swoich przyjaciół, prawda? (tel. 602-118-659)
