Mieszkańcy Poręby napisali książkę, wspominając w niej wojenne piekło

Zofia Kobielska: "Te wspomnienia nadal bolą"

1 września 1939 roku miałam skończone trzy lata, a właściwie trzy lata i cztery miesiące.
Jest to wiek, z którego nasza pamięć rzadko przechowuje jakieś wspomnienia. W mojej dziecinnej głowie zachowały się jednak obrazy, których nigdy nie zapomniałam. Obraz pierwszy: w naszym małym pokoju pełnym ludzi jestem skulona na łóżku wraz z siostrą, wchodzi ojciec i mówi: - Pułkownik Niewiadomski powiedział: "Franek bierz wszystko i uciekaj, bo tu nic nie zostanie". Obraz drugi: wychodzimy z domu, jest noc, ale bardzo jasna, rozświetlona księżycem, idziemy za wozem wyładowanym wszystkim, co może się przydać, za wozami krowy, dalej my (...).
Nasz dom rodzinny stał tuż nad granicą między Rzeszą a Generalnym Gubernatorstwem. Od granicy dzieliło go jakieś 50 metrów. W niewielkim drewnianym domu mieszkały trzy pokolenia: moi rodzice Stanisława i Franciszek Mastalscy, babcia Rozalia Siewiorek, jej drugi mąż Antoni i rodzeństwo mojej mamy: Jan Chrząszcz i przyrodnia siostra Stefania Siewiorek. Obecną ulicę Sokoła cały czas patrolowali niemieccy żołnierze z nieodłącznym psem. Ich sztab i dowództwo mieściło się w dworze hrabiów Szembeków (...). Przy domu nie było studni, wodę trzeba było nosić ze źródełka, które znajdowało się w olszynowym lasku po drugiej stronie granicy. Pozwolenie na jej przekroczenie miała mama i ciocia Stefania. Często w wiadrach przenosiły listy dla ludzi, którzy swoich bliskich mieli w guberni. W wiadrach nosiły też żywność (...).