Klementyna Suchanow, „Gombrowicz. Ja, geniusz”, wyd. Czarne

Suchanow Gombrowicza tropi nie od dziś. W ciągu ostatnich lat jej podróże i archiwalne śledztwa zaowocowały wydaniem dwóch książek: „Argentyńskich przygód Gombrowicza” i „Królowej Karaibów”. Wreszcie Suchanow materiału nazbierała tyle, że stworzyła z niego monumentalną, dwutomową biografię. „Gombrowicz. Ja, geniusz” to jednak książka nie tylko obszerna, ale również niezwykle precyzyjna. Każdy szczegół z życia pisarza został tu zbadany, wyjaśniony, naświetlony, opatrzony przypisem i uzupełniony o analizę sytuacji historycznej i społecznej Jednocześnie, ta akademicka precyzja aż kipi od emocji, a całość pozwala lepiej zrozumieć pisarza, którego twórczość dziś jest niezwykle aktualna.

Siri Hustvedt, „Świat w płomieniach”, wyd. W.A.B.

Harriet Burden - żona znanego nowojorskiego marszanda, choć sama jest artystką przez krytyków nigdy nie była traktowana poważnie. Śmiano się z niej, że wystawia „domki dla lalek”, że jej prace są infantylne, ckliwe, kobiece. Ona sama zastanawia się, czy zbierałaby takie same recenzje, gdyby swoje instalacje podpisywała męskim nazwiskiem. Kiedy jej mąż umiera, postanawia przekonać się, ile jest prawdy w jej domysłach… Feministycznie? Ależ oczywiście. Jednak opowieść o kobietach w nowojorskiej bohemie to tylko jeden z kluczy do odczytania „Świata w płomieniach”. Powieść można interpretować również na płaszczyźnie historycznej, filozoficznej, psychologicznej i… autobiograficznej, bo Hustvedt przez lata była określana jako „żona wybitnego pisarza, Paula Austera”.

Wojciech Orliński, „Lem. Życie nie z tej ziemi”, wyd. Czarne

Korzystając z niepublikowanych dotąd źródeł, lemolog i lemofil, Wojciech Orliński, wyjaśnia duże i małe, poważne i zabawne tajemnice z życia pisarza. Jak Lem przeżył Holokaust? Czy kiedykolwiek uwierzył w komunizm? O co chodziło w „Solaris” i dlaczego Andrzej Wajda w końcu jednak nie nakręcił ekranizacji? - to tylko niektóre z pytań pojawiających się w książce. Odpowiedzi które padają, pozwalają nieco inaczej spojrzeć na twórczość autora „Opowieści o pilocie Pirxie”.

Marcin Wicha, „Rzecz, których nie wyrzuciłem”, wyd. Karakter

Po „Jak przestałem kochać design” Marcin Wicha po raz kolejny poświęca książkę przedmiotom. Tym razem jednak nie takim które zostały świetnie zaprojektowane, ale tym które poruszają pamięć. Narrator porządkuje, kataloguje i opisuje rzeczy pozostawione przez zmarłą matkę, równolegle rekonstruując jej obraz - mocnej kobiety, która w peerelowskiej, a potem kapitalistycznej rzeczywistości umiała żyć wedle własnych zasad. A wszystko to bez sentymentalizmu i łatwych wzruszeń - tych dwóch podobno nie znosiła.