Emilia Wojtyłowa zmarła w Wadowicach 13 kwietnia 1929 roku, w wieku zaledwie 45 lat. Jako przyczynę śmierci w akcie zgonu podano niewydolność serca i nerek. Msza św. pogrzebowa została odprawiona 16 kwietnia w Wadowicach. 17 kwietnia Emilia została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Pierwotnie spoczęła w grobowców swoich krewnych Kuczmierczyków, ale w 1934 roku jej prochy zostały przeniesione do rodzinnego grobu Kaczorowskich, gdzie spoczywają do dziś.W wyniku starań Archidiecezji Krakowskiej 7 maja 2020 roku rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny. Od tego czasu przysługuje jej w Kościele katolickim tytuł Służebnicy Bożej.
Karol Wojtyła senior urodził się 18 lipca 1879 w Lipniku, obecnie dzielnicy Bielska-Białej. W wieku 27 lat w Krakowskim kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła poślubił Emilię Kaczorowską. Mieli troje dzieci: Edmunda ur. 1906, Olgę Marię ur.1916 oraz Karola Józefa ur. 1920, późniejszego Jana Pawła II. Karol senior z zawodu był krawcem, od 1900 powołany do wojska. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w 12 Pułku Piechoty stacjonującym w Wadowicach. Służbę zakończył w 1927 roku, aby poświęcić się opiece nad żoną i wychowaniu syna.
W 1938, po śmierci żony i syna Edmunda, przeniósł się z Wadowic wraz z dorastającym synem Karolem do Krakowa, gdzie zmarł trzy lata później. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Papież często podkreślał jak wielki wpływ na jego życie miała postawa Ojca. W książce „Dar i Tajemnica” wspomina:
Po jej śmierci, a następnie po śmierci mojego starszego Brata, zostaliśmy we dwójkę z Ojcem. Mogłem na co dzień obserwować jego życie, które było życiem surowym. Z zawodu był wojskowym, a kiedy owdowiał, stało się ono jeszcze bardziej życiem ciągłej modlitwy. Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy zastawałem mojego Ojca na kolanach, tak jak na kolanach widywałem go zawsze w kościele parafialnym. Nigdy nie mówiliśmy z sobą o powołaniu kapłańskim, ale ten przykład mojego Ojca był jakimś pierwszym domowym seminarium […] W roku 1941 zmarł mój Ojciec, a było to 18 lutego. Wróciłem z pracy do domu i zastałem Ojca martwego[…]
4 grudnia 2022 roku przypadła 90. rocznica śmierci Edmunda Wojtyły, starszego brata Jana Pawła II. Edmund Antoni Wojtyła przyszedł na świat 27 sierpnia 1906 roku w Krakowie jakie pierwsze dziecko Emilii i Karola Wojtyłów. W związku z pracą ojca, rodzina często się przeprowadzała, Edmund więc uczęszczał do różnych szkół. Najpierw w Krakowie, potem w Wadowicach i w czeskich Hranicach na Morawach. Karol Wojtyła senior chciał, by jego pierworodny syn, tak jak on, został wojskowym. W 1916 roku, po ukończeniu czwartej klasy szkoły powszechnej, Edmund rozpoczął naukę w c.k. Niższej Wojskowej Szkole Realnej w Enns. Miał 10 lat i w stopniu dostatecznym posługiwał się językiem niemieckim, przyjęto go warunkowo. Jednak już wkrótce ujawniły się jego wybitne zdolności i bardzo szybko dołączył do najlepszych kadetów. Szczególnie dobrze radził sobie z geografią i matematyką.
Doskonale zdana matura w 1924 roku otworzyła przed Edmundem drzwi Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jesienią rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim. Przeprowadził się wówczas do Krakowa, co oznaczało rzadsze kontakty z rodzicami i ukochanym bratem. Przez kolejne sześć lat z wielkim zaangażowaniem zdobywał wiedzę i praktyczne umiejętności, dzięki którym stał się wspaniałym lekarzem. Zdolności, wrodzony talent i sumienna praca Edmunda budziły podziw zarówno wśród profesorów, jak i kolegów ze studiów. Czas ten był nie tylko okresem wytężonej pracy, ale też wielu wyrzeczeń i trudności natury finansowej. Rodzice wspierali Edmunda, jednak postępująca choroba Emilii kładła się cieniem na życiu rodziny i wymagała nakładów pieniężnych.
Gdy tylko nadarzyła się okazja, a obowiązki na to pozwalały, Edmund odwiedzał rodzinę w Wadowicach. Jako student medycyny zapewne pomagał cierpiącej matce. Spędzał wtedy wiele czasu z małym Karolem, który wyczekiwał przyjazdu starszego brata. Edmund ukończył studia z wyróżnieniem, a w uroczystej promocji, która odbyła się 28 maja 1930 roku w Collegium Maius UJ uczestniczył jego ojciec i brat. Po otrzymaniu dyplomu z wyróżnieniem, Edmund Wojtyła rozpoczął wymarzoną pracę. Był lekarzem z powołania.
Początkowo znalazł zatrudnienie jako lekarz-praktykant w Szpitalu Powszechnym w Wadowicach, gdzie już wcześniej pracował jako student. 1 października 1930 roku rozpoczął pracę w Klinice Pediatrycznej UJ w Krakowie. Chciał poświęcić się leczeniu dzieci, miał świetne podejście do małych pacjentów. W Krakowie przebywał przez kolejne pół roku. 1 kwietnia 1931 roku objął stanowisko sekundariusza w Powszechnym Szpitalu Miejskim w Bielsku. Tam często odwiedzali go ojciec z Karolem.
W swojej pracy odznaczał się wielkim szacunkiem i wyrozumiałością wobec chorych. Pacjenci cenili jego wiedzę i profesjonalizm. Miał odwagę korzystać z najnowszych osiągnięć medycyny i różnych form terapii. Dla swoich pacjentów urządzał przedstawienia, które nie tylko miały umilić im pobyt w lecznicy, ale też wspierały powrót do zdrowia. Występował dla nich sam lub w towarzystwie młodszego brata, który jako uczeń gimnazjum stawiał już pierwsze aktorskie kroki w Wadowicach. Stała praca polepszyła sytuację materialną Edmunda, zapewne wspierał bliskich. Doktor Edmund Wojtyła z wielkim oddaniem opiekował się powierzonymi sobie pacjentami. Tak było również w listopadzie 1932 roku, gdy próbował ocalić młodą pacjentkę cierpiącą na ostry przypadek płonicy (szkarlatyny). Trwał przy chorej, wypełniając Przysięgę Hipokratesa.
4 grudnia 1932 roku, po czterech dniach cierpienia i wysokiej gorączki, Edmund Antoni Wojtyła zmarł. Jak podawał „Ilustrowany Kurier Codzienny”, doktor Edmund był znakomitym lekarzem i wartościowym człowiekiem. Pozostawił po sobie szczery żal tych, którzy znali niepospolite zalety jego umysłu i serca. Ówczesny burmistrz Bielska, Józef Kobiela na posiedzeniu Rady Miasta wygłosił przemowę, której wysłuchano na stojąco: „Dla jego osoby i ofiarnej pracy oraz zalet jego wzniosłego charakteru zachowamy dozgonną pamięć”.
6 grudnia 1932 roku odbył się uroczysty pogrzeb Edmunda. Żegnali go przedstawiciele urzędów, współpracownicy, pacjenci, bielszczanie. Pochowany został na bielskiej nekropolii, a później – w rodzinnym grobowcu Wojtyłów, na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Dla dwunastoletniego Karola śmierć starszego brata była wielkim ciosem.
