8. Sepak Takraw
Połączenie piłki nożnej, siatkówki, akrobatyki, w pewnym sensie podobne do znanej w Polsce siatkonogi (różnic jest jednak kilka). Trzyosobowe zespoły grają przez siatkę małą ratanową (lub z tworzywa sztucznego) piłką, z 12 otworami (obwód ok. 44 cm, waga ok 180 g); nie wolno odbijać rękami.
W profesjonalnych meczach w hali korzysta się z boisk zbliżonych wymiarami do badmintonowych, w tym przypadku 13,4 na 6,1 m. Siatka zawieszona jest na wysokości 1,52 m (1,42 m dla kobiet).
Gra jest bardzo widowiskowa. Atakuje się efektownymi przewrotkami, kopnięciami niczym z karate. Jak w siatkówce, jedna drużyna wprowadza piłkę do gry, druga przyjmuje serwis i rozgrywa akcję. Kto trafi w pole przeciwnika, zdobywa punkt. Gra się do wygranych 2 lub 3 setów (do 21 pkt).
Dyscyplina jest bardzo popularna w południowo-wschodniej Azji (w Tajlandii uznawana jest za sport nr 2, po boksie tajskim). Oficjalna nazwa wywodzi się z Tajlandii i Malezji: "sepak" po malajsku znaczy kopnięcie, a "takraw" po tajsku oznacza małą ratanową piłkę. W innych krajach regionu podobne gry występują pod innymi nazwami.
Wzmianki o takiej grze w kulturze Malezji sięgają XV wieku. Zasady w obecnej formie skodyfikowane zostały w 1965 r. Rozgrywkami zarządza międzynarodowa federacja ISTAF (International Sepak Takraw Federation). Od 1990 r. dyscyplina jest w programie Igrzysk Azjatyckich.
9. Quidditch
To gra zespołowa znana w serii powieści o Harrym Potterze. Jej reguły zostały zaadaptowane do "powszechnego" (czytaj: mugolskiego) użytku przez brytyjskich studentów. To pewne połączenie piłki ręcznej, rugby i zbijaka. W świecie to poważny sport (są mistrzostwa globu), z dość skomplikowanymi zasadami. Oczywiście są uproszczenia, ale w duchu książkowej rzeczywistości. Np. zamiast latania na miotle jest bieganie z kijem między nogami, a niedopompowane piłki, którymi należy trafiać do trzech obręczy, to kafle.
Podobnie jak w powieści, wyróżnia się cztery pozycje: ścigających, obrońców, pałkarzy i szukających. Występujący na nich zawodnicy mają różne zadania, np. pałkarze, za pomocą "tłuczka", mają eliminować rywali (trafiony - "spada z miotły" i musi wrócić do swojej obręczy), za zdobywanie punktów odpowiedzialni są ścigający. Boisko ma wymiary ok. 66 na 22 m, w odległości 33 m od siebie ustawione są trzy obręcze, za trafienie do nich przyznawane są punkty. Po 17 minutach rozgrywki pojawia się "znicz". Zamiast latającej złotej piłeczki znanej z książki, w realnym świecie jest piłeczka w żółtej skarpetce, którą przyczepia się do spodenek dodatkowego zawodnika. Kto ją zerwie, zdobywa punkty.
W Polsce jest około 150 regularnie trenujących zawodników (w jednym zespole grają wspólnie kobiety i mężczyźni), w kilku miastach. Prowadzone są stałe rozgrywki (Polska Liga Quidditcha), mistrzostwa świata i Europy. Pierwszy sportowy związek quidditcha powstał w 2007 r. w USA, międzynarodowa federacja (IQA) istnienie od 2010 r.
10. Kopanie po goleniach
"Shin-kicking" to w Wielkiej Brytanii jeden z popularnych sportów walki. Rozpowszechnił się w tym kraju na początku XVII w. Był częścią Cotswold Olimpick Games, amatorskich igrzysk sportowych od XVII do XIX w.
Zasady są proste - dwóch uczestników, trzymając przeciwnika za barki, kopie się po goleniach, aż rywal się podda, upadnie lub zostanie przewrócony (ale bez popychania go i bez puszczania ramion). Oczywiście są przepisy, m.in. buty muszą być miękkie (zabronione są metalowe wzmocnienia), a w celach ochronnych pod spodniami należy mieć upchane siano. W nawiązaniu do tradycji, uczestnicy są ubrani w białe kitle, symbolizujące strój pasterza.
Mistrzostwa świata odbywają się co roku przy okazji reaktywowanych Cotswold Olimpick Games.
11. Drwalstwo
Mistrzostwa świata drwali (Lumberjack World Championships) po raz pierwszy rozegrano w 1960 r. w amerykańskiej miejscowości Hayward (stan Wisconsin), odbywają się tam do dziś. W zawodach jest 21 konkurencji (osobno dla kobiet i mężczyzn), zarówno siłowych, jak i zręcznościowych. Zwycięża ta osoba, która najlepiej radzi sobie z piłą i siekierą, np. w jak najszybszym przecięciu kłody drewna. Rekord świata w cięciu piłą kłody o średnicy 51 cm to 10,78 s; dla porównania w tej konkurencji kobiet (pień o średnicy 41 cm) rekord to 11,61 s
W 1985 r. osobny cykl zawodów, także z różnymi konkurencjami, zapoczątkowany został w Europie przez jednego z producentów pilarek do drewna - Stihl Timbersport Series. Są też "europejskie" mistrzostwa świata - World Logging Championships. W 2017 r. Polacy zostali w nich wicemistrzami globu w sztafetach. Od 2008 r. odbywają się mistrzostwa Polski.
