Jak czuje się uczeń, kiedy słyszy w telewizji, że nie jest normalny? [LIST NAUCZYCIELA]

Część mówców wykorzystuje tę w istocie często prymitywną dyskusję do zbicia kapitału politycznego. Pamiętajmy jednak wszyscy, że słowa wypowiadane w przestrzeni publicznej, zwłaszcza na tak delikatny temat, mogą być różnie interpretowane. Szczególną troską, i to nie tylko w takich momentach, powinniśmy objąć tych, których własna sfera seksualna jest dopiero odkrywana i niejednokrotnie wiąże się z rodzinnymi czy wewnętrznymi dramatami.

Jak czuje się uczeń, kiedy słyszy w telewizji, że nie jest normalny? Czy osoby tak hojnie szafujące w przestrzeni publicznej skrajnymi opiniami zadały sobie choć raz to pytanie?

W takich chwilach znowu powraca refleksja nad rolą szkoły i nauczycieli. Edukacja powinna mieć charakter całościowy, a uczeń w szkole powinien czuć się dobrze, bo tylko w miejscu, w którym czujemy się dobrze, możemy efektywnie rozwijać się intelektualnie i emocjonalnie. I absolutnie nie mówię tutaj o szumnym ostatnio sformułowaniu seksualizacja szkoły, ale o tym, że szkoła zawsze powinna być miejscem rzeczowej dyskusji. Dyskusji na poziomie, otwartej, akademickiej, kształtującej szacunek do człowieka w duchu tolerancji dla odmienności poglądów. Uczeń musi także wiedzieć, że nie jest sam ze swymi rozterkami, że ma się do kogo zwrócić, nawet jeśli rodzina zawiedzie. W takim przypadku to szkoła musi być miejscem, gdzie znajdzie pomoc. Być może gdyby uczniowie, których już z nami nie ma, mieli tę świadomość, do wielu tragedii by nie doszło? Gdyby choć raz usłyszeli oni w właśnie szkole, że bycie osobą homonarmatywną jest jak najbardziej normalne? Gdyby dostali od dorosłych wsparcie wtedy, gdy spotykali się z ostracyzmem ze strony rówieśników? Może wiele by to zmieniło?

W całej tej dyskusji nie idzie o nasze prywatne poglądy na temat tego, czy w naszym kraju powinny zostać zalegalizowane związki jednopłciowe, czy też dopuścić do adopcji dzieci przez takie pary. Tu chodzi o młodego człowieka zagubionego w dyskusji, która go bezpośrednio dotyczy, ale jednocześnie on sam nie bierze w niej udziału, bo toczy się ona nad jego głową - na politycznych wiecach. Co zrobić z uczniami, którzy cierpią, bo my, dorośli, nie dojrzeliśmy do cywilizowanej dyskusji na odpowiednim poziomie.

Jaki przykład dajemy tym, za których jesteśmy odpowiedzialni?

Poglądy możemy mieć różne, ale dyskusja musi opierać się na kulturalnej wymianie rzeczowych argumentów

Poglądy możemy mieć różne, ale dyskusja musi opierać się na kulturalnej wymianie rzeczowych argumentów, a nie wzajemnym obrażaniu się czy rzucaniu sloganami. Nie rozmawiamy przecież o abstraktach. Rozmawiamy, czy tego chcemy czy nie, o żywych ludziach. I nie zmieni tego zapieranie się, że mówiąc LGBT, mamy na myśli ideologię, a nie ludzi właśnie. Rozmowa jest o życiu w naszym społeczeństwie ludzi ze społeczności LGBT. O tym, że być może definicja miłości jest dużo szersza niż ta, którą sobie w naszej głowie zrodziliśmy. O tym, że być może definicja miłości jest dużo szersza od definicji małżeństwa. O tym, że do miłości prawo powinien mieć każdy, nawet jeśli realizuje to prawo inaczej niż my. Za sprawą mediów dyskusja stała się bardzo brutalna.

Często nieporadne, ale też celowo wykluczające wypowiedzi są szczególnie nagłaśniane. Mają budzić grozę, szkalować przeciwników politycznych, podgrzewać przedwyborczą atmosferę. Jednoczenie jednak jest wiele wypowiedzi, które zacytowane w całości przywołują najgorsze wspomnienia z historii Polski i całego świata. Część z nich w swojej istocie jest przerażającym odczłowieczaniem wielu spośród nas tylko ze względu na orientację seksualną, której przecież sami nie wybrali. Padają sugestie, że osoby homonormatywne nie są normalne (sic!). Czym jednak jest normalność, jak nie wsłuchiwaniem się w drugiego człowieka? W człowieka, któremu niezwykle trudno, bo często zostaje ze swoją kondycją seksualną sam, często w opozycji do „normalnych” członków społeczeństwa, rodziny i, niestety, także szkolnej społeczności. Człowieka, który często na darmo szuka akceptacji w rodzinie czy społeczności lokalnej, a na dodatek w mediach, nie tylko społecznościowych, nie tylko niszowych, ale przede wszystkim mainstreamowych znajduje potwierdzenie że jest inny – inny, więc gorszy.

W tej całej dyskusji brakuje uporządkowania, bo rozmowa o ideologii, czy postulatach LGBT jest jak najbardziej pożądana i to jasne, że będą jej przeciwnicy i zwolennicy. Rozmowa o formie edukacji seksualnej w szkole też jest ważna, bo skutki wprowadzania nieprzemyślanych rozwiązań mogą być katastrofalne, czego mamy przykład w niektórych krajach zachodnich. Problem w tym, że w przestrzeni publicznej dyskutujemy o tym, czy ktoś, kto jest homonormatywny, jest „normalny”. Problem w tym, że do takiej dyskusji dopuściliśmy. Wyobraźmy sobie teraz, że nagle trwa rozmowa o tym, czy osoby posiadające zielony kolor oczu są normalne? Są przecież w mniejszości. Czy mamy w ogóle prawo dyskusję na ten temat prowadzić?

Współczucie, szacunek i miłość to nie rzeczy luksusowe. To wynikająca z humanistycznego podejścia do człowieka konieczność, podobnie jak branie odpowiedzialności za własne słowa - o co szczerze apeluję do polityków w tym kampanijnym czasie.

dr Karol Dudek-Różycki Przewodniczący Polskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Przedmiotów Przyrodniczych.