Nowy prymas i jego drzwi

W latach 80., gdy chodziłam do podstawówki, polski Kościół był już odświeżony tym, co mówił i jaki był Jan Paweł II. Mieliśmy poczucie, że można wierzyć i kochać życie, chodzić w góry czy pływać kajakiem. We wczesnych latach 90., na początku liceum, przegrywaliśmy płyty... wróć! - kasety Jacka Kaczmarskiego od starszych kolegów, którzy jeździli posłuchać go do krakowskich dominikanów. Kiedy byłam na studiach, chodziliśmy na zajęcia ks. profesora Józefa Tischnera - to nazwisko wciąż jeszcze nie wymaga przypisu.

A potem wszystko zaczęło się psuć. Po Janie Pawle II zostały głównie brzydkie pomniki. Radość ulotniła się z kazań w wielu polskich kościołach, zamiast niej panoszy się nieufność przed jakimkolwiek "innym" i poczucie zagrożenia nie wiadomo w sumie czym. I te zawzięte spojrzenia.

Na mojej uczelni, bardzo prawdopodobne, że w tej samej auli humanistów, co kiedyś Tischner, wykłada inny ksiądz profesor, Franciszek Longchamps de Berier. I mówi, że dzieci z in vitro mają na twarzy bruzdę. A kiedy dwa lata temu poszliśmy z mężem i córką na Orszak Trzech Króli w Krakowie (wiecie: pochód przez miasto, żywe Dzieciątko i papierowe korony), mała pytała ze łzami w oczach: mamusiu, ale ty jesteś dobra dziennikarka, prawda? Bo ksiądz mówił, że dziennikarze są winni całemu złu.

To wszystko sprawia, że do Kościoła jako instytucji coraz mi dalej. I coraz trudniej powiedzieć "jestem osobą wierzącą" bez poczucia, że można to odczytać jako "jestem trochę dziwna". Wiem, że podobnie czuje wielu znajomych z mojego pokolenia. Miejmy nadzieję, że prymas Polak otworzy dla nas te drzwi.

Artykuły, za które warto zapłacić! Sprawdź i przeczytaj
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!
"Gazeta Krakowska" na Twitterze i Google+