Jedno jest pewne: gdy ostrze jataganu zaczęło wrzynać mu się w gardło, nie mógł przypuszczać,
że 564 lata później o jego łóżkowych figlach-miglach rozprawiać będzie pół Krakowa, a gejowska organizacja zapragnie urządzić mu na katafalku urodziny.
Pomysł, od początku naciągany i bez wdzięku, zakończył się na wymianie korespondencji
z urzędnikami, więc tort w kształcie, zapewne, fallusa nie pokaże się pod Wawelem. I dobrze.
Dziś geje i lesbijki, zamiast przepychać się z wszechpolakami, powinni wozić wiązanki kwiatów na grób austriackiego neofaszysty Jörga Haidera. Było nie było, na polu walki z homofobią romansujący
z asystentem polityk położył o wiele większe od Warneńczyka zasługi.
Potknięcie tęczowej rewolucji nie zmienia jednak faktu, że jej kibicuję. Tak zwanych obrońców moralności nie lubię, bo to bredzący od rzeczy hipokryci. Na barykady nie wchodzę, ale w biografii mam kombatancki epizod w walce z uprzedzeniami.
Dawno temu razem z dwójką przyjaciół pomagałem - dla pieniędzy, nie dla idei - w wyborach samorządowych kandydatce Unii Wolności.
Na osiedlu Podwawelskim mieliśmy problem z konkurencją z prawicowego ugrupowania, która grała nieczysto i regularnie zrywała nam plakaty. W ramach rewanżu przeprowadziliśmy więc akcję pod kryptonimem "Playboy".
Znaleźliśmy znajdujący się w ruchliwym miejscu słup ogłoszeniowy ze zdjęciami ich kandydata i pod osłoną nocy obkleiliśmy go rozkładówkami z wiadomego miesięcznika.
Słowa "rodzina", "tradycja", "ojczyzna" wspaniale komponowały się z przyjemną dla oka golizną.
To był, powiem nieskromnie, świetny pomysł. Bo w polityce, tak jak w życiu, za mało jest seksu, a za dużo pieprzenia. Dostrzegacie tę subtelną różnicę?
