Szczęśliwe Szczęście - felieton Krystyna Trzupek

Pieniądz je odstrasza. Kto uporczywie dąży do bogactwa myśląc, że kupi sobie szczęście, bardzo się rozczarowuje. W ślepej gonitwie mija nieboraka w łatanym kaftanie, grającego na rynku za parę groszy. Szczęście nigdy nie opływa w luksusy. Są mu niepotrzebne. Przeciwnie, duszą go, męczą. Szczęście jest prostolinijne i szczere, nie mami światową mamoną.
Wieczorami przed snem napycha poduszki marzeniami. Upycha pod pierzyną małe radości, przyjemności, drobiazgi, dziwactwa. Pisze wiersze pod gwiazdami, potem robi z nich samoloty i puszcza na wietrze. Jego pokarmem jest wdzięczność. To nią się karmi codziennie.

Codziennie mijasz małe ślady, drobiazgi, które Szczęście zostawia po sobie. Ciepłą, aromatyczną kawę, kostkę czekolady, cukierka, motylka i zająca w lesie. Bałwana w przydrożnym skwerku, sąsiadkę, pytającą życzliwe: ,,Jak zdrowie?”, kwiaciarkę uliczną sprzedającą wiązanki świeżych pachnideł przewiązanych szarym sznurkiem, sklepikarza podającego ci świeże bułki z zapewnieniem, że takie to tylko od niego, zakochanych na ławce w parku, przyklejonych do siebie, jak dwa serca z kartonu. Można je usłyszeć w dzwonach na ,,Anioł Pański” i dostrzec w schowanej w polu Matce Bożej w zmurszałym płaszczyku, w słońcu przeglądającym się kałużach, lizaku na patyku i wieczornym ,,dobrze, że jesteś”.

Szczęście jest maleńkie, niepewne swojej urody, drżące codziennie, czy zostanie zauważone w tych małych drobiazgach, jakie zostawia. Nie ogrzewa się w blasku świateł i reflektorów, tylko w blasku oczu, których uśmiech ożywia czyjąś codzienność.
Jest cierpliwie pogodne, dobre, życzliwe, czyste, zwyczajne. I swoim zwyczajem, w zwyczajnej codzienności, zwyczajnym rytmem, wystukuje swoją zwyczajną melodię. Echo niesie ją po dolinach, wrzuca pod ludzkie strzechy. Z dobrych, jasnych myśli plecie sieć, którą rozwiesza po świecie niczym babie lato.

Rozejrzyj się dziś uważnie, ciekawe, ile śladów jego obecności zdołasz dzisiaj dostrzec, uchwycić?