Z DZIENNIKA OGRODNIKA. Drzewo chusteczkowe rodem z Chin. Jeszcze mało popularne, a bardzo oryginalne. Gdzie je posadzić i jak uprawiać?

Dawidia chińska (łac. Davidia involucrata) rośnie w naturze w zachodnich Chinach, w mieszanych lasach górskich na wysokościach od 1100 do 2600 m n.p.m. Drzewo to zostało odkryte w XIX wieku przez Armanda Davida, francuskiego misjonarza i przyrodnika, badacza flory i fauny Chin. Jako gatunek rzadki w naturze dawidia chińska umieszczona jest w Czerwonej Księdze Roślin Chin.

W swojej ojczyźnie drzewo to dorasta do 20 metrów wysokości, natomiast w Polsce z reguły do 5-8 metrów. Ma szeroką, rozłożystą koronę.

Gdy zakwita - najczęściej w maju - wygląda niezwykle efektownie. Bezpłatkowe kwiaty drzewa chusteczkowego są zebrane w kuliste główki i otoczone dwoma dużymi białymi listkami podsadkowymi. Jeden z tych listków jest zawsze dłuższy (ma 10-18 cm), a drugi co najmniej o połowę krótszy. Na pierwsze kwitnienie trzeba jednak cierpliwie poczekać, nawet kilkanaście lat.

Dawidia chińska wygląda interesująco również wtedy, gdy kwiaty już przekwitną i pojawiają się owoce. To zwisające na szypułce pestkowce długości do 3,5 cm, owalne, brunatnej barwie, przypominające nieco śliwki. Zawierają po trzy do pięciu nasion.

Drzewo chusteczkowe polecane jest zwłaszcza kolekcjonerom rzadkich roślin. Zresztą w Polsce jeszcze niedawno można było ten gatunek oglądać tylko w arboretach (m.in. w Kórniku, Przelewicach, Wojsławicach, Glinnej) i uniwersyteckich ogrodach botanicznych (np. Uniwersytetu Wrocławskiego). Ale coraz częściej ta roślina sadzona jest również w prywatnych ogrodach, jej sadzonki można kupić w niektórych szkółkach i przez Internet.

W Krakowie można podziwiać ogromną dawidię chińską w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, rosnącą na dziale roślin Azji Wschodniej.

- Rosnąca w Ogrodzie Botanicznym odmiana vilmoriniana sprowadzona została tutaj w 1950 roku. Od typowej formy różni się tym, że ma sinozieloną formę liści, a po ich spodniej stronie nie ma kutneru (omszenia - red.). Po raz pierwszy zakwitła w 1964 roku. Jej kwiatostany znajdowały się aż tak wysoko, że kwitnienie zauważono dopiero, jak śnieżnobiałe podsadki spadły na ziemię - opowiada dr inż. Magdalena Hampel z Ogrodu Botanicznego UJ.

Dawidia chińska to roślina długowieczna i majestatyczna. Warto posadzić ją pośrodku ogrodu, tak by mogła w pełni prezentować swoje piękne kwiatostany. To ze względu na nie jest nazywana drzewem chusteczkowym, jak i drzewem gołębim - wyglądają bowiem jak rozwieszone na drzewie białe chusteczki albo jak skrzydła gołębi.

Rozważając posadzenie tego wyjątkowego drzewa w swoim ogrodzie trzeba pamiętać, że dawidia chińska ma swoje wymagania.

Po pierwsze nie jest w pełni odporna na mróz, dlatego w środkowej Polsce w trakcie surowych zim może być silnie uszkadzana. Według fachowców w Polsce może być uprawiana właściwie tylko w regionach zachodnich. Młode egzemplarze - rośliny do 5 roku życia - mogą wymagać zabezpieczenia przed mrozem (czyli okrywania), natomiast starsze są bardziej odporne na niskie temperatury.

Jeśli chodzi o wybór miejsca, to dawidia najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych lub półcienistych, osłoniętych od silnych wiatrów. Drzewo chusteczkowe preferuje glebę żyzną, próchniczną, umiarkowanie wilgotną (ale nie gleby podmokłe), przepuszczalną i lekko kwaśną. Źle znosi suszę. Jeśli nie pada, drzewo chusteczkowe trzeba podlewać.

Specjaliści zalecają, by szczególnie dbać o młode sadzonki w pierwszych latach uprawy. Trzeba pilnować, by w rozwoju rośliny nie przeszkadzały wtedy silne i mroźne podmuchy wiatru, a więc by miała zapewnione zaciszne miejsce. Ponadto - by miała dużo światła oraz aby podłoże nie było przesuszone. Należy też pamiętać o wczesnym cięciu formującym to drzewo. Powinno się wyprowadzić centralny przewodnik z gałęziami prostopadle ułożonymi względem pnia.

Dawidię można rozmnażać przez sadzonki, jak i siew nasion - bezpośrednio po ich zbiorze do skrzynek lub inspektów. Drzewa rosnące w Polsce zawiązują nasiona zdolne do kiełkowania. U roślin uzyskanych z nasion, samodzielnie wyhodowanych zwykle pierwsze pąki kwiatowe pojawiają się po ok. 5-7 latach od posadzenia.