Tak wyglądał Dworzec Główny w Krakowie w latach 1910-15. Później był wiele razy przebudowywany. Zanim w ogóle powstał, poważnym dylematem był wybór miejsca, w którym powinien się znajdować.
Ostatecznie Towarzystwo Kolejowe podjęło decyzję o zakupie terenu "naprzeciw plantacji". "Należał on do znanego w Krakowie lekarza, profesora i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego J. Brodowicza, a leżał w dzielnicy Wesoła, między ogrodem Strzeleckim, ul. Lubicz i ul. Pawią, na przedmieściu, lecz w miejscu, gdzie ogrody, a nawet pola uprawne dochodziły do samego obrębu śródmieścia", pisze Demel.
Już podczas budowy, postępom prac niemal codziennie przyglądały się setki krakowian. Lokalna prasa donosiła, że będzie to jeden z najpiękniejszych obiektów tego typu w ówczesnej Europie.
Dworzec Główny i plac Kolejowy w Krakowie, 1927 rok.
W latach 20. i 30. XX wieku dworzec przeszedł ważną modernizację. Postawiono wówczas m.in. nową wieżę wodną, rozbudowano osiedle dla pracowników kolei oraz wybudowano drukarnię kolejową. W związku z budową torów do Kielc i Warszawy całkowicie przebudowano też układy dworca, burząc halę dworcową.
Rok 1933. Dworzec Główny w Krakowie. Tuż przed próbna jazdą "torpedy podhalańskiej".
W 1934 r. dobudowywano dodatkowy peron nr 4 z wiatami stalowymi. W takiej mniej więcej postaci dworzec przetrwał kolejne kilkadziesiąt lat.
Tak dworzec wyglądał w 1940 roku.
Niemieccy okupanci planowali jeszcze wybudować nowy dworzec na Dębnikach, a władze PRL - w okolicach ronda Mogilskiego. Wszystkie te plany nie wyszły poza fazę wstępnych projektów.
