Adamek: w przygotowaniach do walki staram się unikać zbędnego ryzyka

Co będzie dla Pana oznaczało zwycięstwo nad Szpilką?
Wykonam krok w przód, do kolejnych pojedynków i dalszej kariery. Wszyscy wiedzą, że każdy sportowiec chce walczyć o najwyższe trofea. Dlatego, jeśli zasłużę sobie na drugą szansę zdobycia pasa mistrza świata wagi ciężkiej, zrobię wszystko, by ją wykorzystać. Wygrywam ze Szpilką - i wówczas zobaczymy, co zaproponuje telewizja HBO. Jeśli dostanę dobrą ofertę, oczywiście podejmę walkę.

To będzie miarodajna weryfikacja? Przecież ostatniego rywala Szpilki, Bryanta Jenningsa, nazwał Pan amatorem.
Bo nie jest profesjonalnym pięściarzem. To facet, który od pięciu lat walczy zawodowo i poza twardością oraz hartem ducha niewiele potrafi. Wygrywa sercem z lepszymi od siebie, choć technicznie jest bardzo słaby. To nie tylko moje słowa, tak o nim mówią wszyscy.

Jennings jest aktualnie na drugim miejscu w rankingu organizacji WBC - to świadczy o słabości obecnej wagi ciężkiej?
Są talenty, które nagle wpadają w wagę ciężką, toczą kilka zwycięskich pojedynków i dostają szansę walki o pas. To ewenementy, ale patrząc na losy Jenningsa jeszcze nie zobaczyliśmy, co ten chłopak potrafi, bo wielki sprawdzian dopiero przed nim.

Jakimi dokonaniami w boksie zawodowym góruje nad Amerykaninem Pana ostatni pogromca, Ukrainiec Wiaczesław Głazkow?
Takimi porównaniami nigdy się nie zajmowałem i nie skłoni mnie pan do tego. Zdarza mi się podpatrywać dobrych zawodników, ale przede wszystkim mistrzów. Przyglądam się, jak walczą i jaką mają technikę.

Jeszcze niedawno na pytania o ewentualną walkę ze Szpilką mówił Pan, że nie ma zamiaru bić dzieci, ponadto podkreślał Pan, że "chłopak powinien sobie na taką potyczkę zasłużyć". Co zmieniło Pana optykę?
Nie ma tu żadnej filozofii. Po prostu górę wzięła najlepsza dla mnie na ten moment oferta finansowa, jaką dostałem od telewizji Polsat. Dlatego przyjąłem walkę z Polakiem.

Czyli za pieniądze jest Pan w stanie wejść do ringu z każdym, nawet wbrew swoim przekonaniom?
Boks to moja praca, więc jeśli wchodzę do ringu, to za możliwie najwyższą gażę. Nie mam innego źródła dochodu. W tym biznesie trzeba główkować, rozglądać się i dzwonić, a wtedy można mieć komfort wyboru.

Obóz przygotowawczy odbywa Pan w Gilowicach. Sielska atmosfera rodzinnego domu nie przeszkadza w reżimie treningowej harówki?
Nie widzę żadnego problemu. Jestem sam w domu, na piętrze urzęduje trener, a mama mieszka obok i tylko gotuje dla mnie obiady. Nikt mnie nie rozprasza, bo wszyscy pracują i pilnują swojego życia.

Chce Pan powiedzieć, że taka atmosfera nie rozleniwia?
Nie ma takiej opcji, bo wiem, po co tutaj przyjechałem. Uzgadniam z mamą, co ma gotować, ponieważ od lat trzymam dietę sportową. Na stole pojawia się wołowina, cielęcina, dzisiaj jedliśmy królika, a na przyrządzenie czeka sarna, którą dostałem od kuzyna. Oczywiście, lubię też kurczaka, zwłaszcza że mięso mamy z własnego chowu.

Będąc u schyłku kariery, z czego czerpie Pan największą motywację?
Mam rodzinę, więc jest dla kogo żyć i zarabiać pieniądze. Oczywiście, gdyby nie wielka wiara, którą przekazała mi mama, moje życie pewnie by wyglądało nieco inaczej i mógłbym mieć inne priorytety. Z Bogiem się budzę, z Nim idę na spoczynek i od Niego czerpię siłę do działania.

Jak wygląda Pana dzień pracy?
Codziennie około południa mam do dyspozycji salę sportową w miejscowym gimnazjum. Tam robimy trening specjalistyczny, czyli obijam worki, tarczuję z trenerem, rozwijam elementy techniczne i szlifuję taktykę na pojedynek. A popołudniami biegam lub jeżdżę na siłownię. W tym tygodniu rozpoczynam etap sparingów.

Uczniowie Pana dopingują?
Pani dyrektor dała mi gwarancję, że jeśli trenuję, wówczas jestem na sali tylko z trenerem i nikt nam nie przeszkadza. W tym czasie sala jest pod kluczem.

A drwa, dosłownie, Pan rąbie przed zimą, jako element treningu siłowego?
Z prac koło domu zostaje mi tylko koszenie (śmiech). Jako młody chłopak rzeczywiście przygotowywałem opał, ponieważ mama paliła pod blachami w piecu. Teraz są inne czasy, zresztą w przygotowaniach do walki staram się unikać zbędnego ryzyka.

W walce z Głazkowem nie oglądaliśmy Adamka kończącego się jako sportowiec?
Byłem przemęczony i niedługo po chorobie, dlatego popełniłem błąd, że w takim stanie wszedłem do ringu. Przegrałem, bo nie byłem sobą. Obecnie czuję się świetnie, jestem szybki i wróciłem do starej wersji Adamka. Oby tak do walki.

W Kraków Arenie to Pan narzuci styl czy przystosuje się do tego, co zaproponuje w ringu Szpilka?
Mam swoją taktykę, więc wejdę do ringu wykonać założenia. Oczywiście, będę też przygotowany na zamiary Szpilki, nieraz udowadniałem, że potrafię się dostosować. Zamierzam realizować prostą zasadę: zadać cios i uniknąć odpowiedzi.

Nigdy nie szło Panu gładko w walkach z mańkutami. Lata temu na gali w Kołobrzegu już w pierwszej rundzie wywrócił Pana Rumun Mihai Iftode, później przegrał Pan z Chadem Dawsonem, a ostatnio nie radził Pan sobie z Eddie'em Chambersem. Odwrotna pozycja Szpilki to dla Pana największy kłopot?
Chambers generalnie jest niewygodnym zawodnikiem, a do walki z Dawsonem za dużo zrzuciłem wagi i nie miałem siły go wykończyć. Teraz niczego się nie boję, Roger (Bloodworth, trener Adamka - przyp.) prowadził wielu wyśmienitych pięściarzy, którzy byli mańkutami, dlatego nie będę miał problemów. Tylko w Polsce trenerzy i dziennikarze mówią o jakiejś różnicy między leworęcznym i praworęcznym pięściarzem, a tak naprawdę nie ma żadnej rozbieżności. Trzeba tylko mieć to wytłumaczone przez amerykańskiego trenera.

Przecież w wymienionych walkach miał Pan problemy.
Dlatego mówię, że szkoła polska inaczej uczy walki z mańkutami. Zobaczy pan, 8 listopada przyjdzie weryfikacja i udowodnię, że nie ma żadnej różnicy.

A może Pan to podobieństwo wyjaśnić?
Nie da się tego wytłumaczyć, to wszystko jest w głowie. Pan jest dziennikarzem, a tu trzeba być pięściarzem, żeby pojąć tę filozofię.

Niedawno Krzysztof Włodarczyk stracił w Moskwie tytuł mistrza świata w wadze junior ciężkiej, a Paweł Kołodziej został znokautowany jednym ciosem. Jaka jest Pana refleksja?
Wielka szkoda, bo jesteśmy walecznym narodem, w którym nie brakuje talentów. Wciąż powtarzam, że potrzeba nam świetnych szkoleniowców. Polscy trenerzy muszą uczyć się razem z pięściarzami, by wejść do czołówki i pozostawać w niej przez lata. Przeskok z boksu europejskiego na światowy jest ogromny, co już dostrzegli Rosjanie, sięgając po posiłki ze Stanów Zjednoczonych.

Docenia Pan pokorę "Diablo" Włodarczyka, który kaja się po porażce z Grigorijem Drozdem?
Zawsze trzeba oddać przeciwnikowi klasę, ale przede wszystkim należy wyciągnąć wnioski, zwłaszcza że w kontrakcie był zapis o rewanżu. Krzyśka stać na wygraną z takim rywalem.

A co z Kołodziejem? Taka porażka nie przystoi pretendentowi do tytułu mistrza świata.
Jest zasada, że nie kopie się leżącego. Paweł przegrał złapany mocnym lewym sierpowym i przekonał się, że jeszcze bardzo dużo brakuje mu do czołówki w kategorii cruiser.

Za dwa lata odbędą się igrzyska w Rio de Janeiro. Myśli Pan o tym, by jako 40-latek powalczyć o medal olimpijski?
W teorii wszystko jest możliwe, bo sport bardzo się rozwinął. Odżywianie, witaminy i suplementacja sprawiają, że wiek pięściarza coraz bardziej się wydłuża. Na razie nie myślę z takim wyprzedzeniem, obecnie moim priorytetem jest walka w Krakowie, a docelowo dążę do kolejnego pojedynku o mistrzostwo świata.

To odległa perspektywa?
Wygrana ze Szpilką i kolejna, już z zawodnikiem z czołówki, może dać mi taką możliwość.

Rozmawiał ARTUR GAC

Zobacz najświeższe newsy wideo z kraju i ze świata
"Gazeta Krakowska" na Twitterze
Artykuły, za które warto zapłacić! Sprawdź i przeczytaj

Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!