Czarnobyl, blok 4 elektrowni. Bardzo duże uszkodzenia głównej hali reaktora (centrum obrazu) i budynku turbiny (na dole po lewej stronie). Liczba ofiar wypadku określana jest tylko w sposób szacunkowy. Raport Komitetu Naukowego ONZ ds. Skutków Promieniowania Atomowego (UNSCEAR) stwierdza, że 134 pracowników elektrowni jądrowej i członków ekip ratowniczych było narażonych na działanie bardzo wysokich dawek promieniowania jonizującego, po których rozwinęła się ostra choroba popromienna. 28 z nich zmarło w wyniku napromieniowania, a 2 od poparzeń. Wiele osób biorących udział w akcji zabezpieczenia reaktora zginęło podczas wypadków budowlanych. Podczas akcji ratunkowej rozbił się też śmigłowiec, cała załoga zginęła.
Czarnobyl, blok nr 4 w 2017 r. Wysłużony stary sarkofag okryty został jeszcze jedna osłoną, tzw. arką. Arka wygląda jak olbrzymi, przekrojony walec. Jest to największa i najwyższa na świecie budowla o takim kształcie. Trwałość konstrukcji szacuje się obecnie na ok. 100 lat.
Porzucone miasto Prypeć, widok na elektrownię w Czarnobylu. Miasto Prypeć zostało zbudowane jako miejsce do życia dla obsługi elektrowni. 27 kwietnia 1986 r., w dzień po katastrofie, zapadła decyzja o ewakuacji Prypeci. Około 50 tysięcy mieszkańców do wieczora musiało opuścić domy. Dla pracowników elektrowni i ich rodzin w latach 1986–1988 zbudowano nowe miasto Sławutycz. Prypeć stała się opustoszałym miastem widmem.
Informacja o katastrofie była początkowo ukrywana przez władze w Moskwie. Gdy sprawa się wydała, 29 kwietnia w Polsce podjęto decyzję o podaniu płynu Lugola (jodyny) dzieciom i młodzieży. W ciągu kilkudziesięciu godzin stabilny jod podano 18 mln osób w celu zapobieżenia wchłanianiu radioaktywnego izotopu jodu 131I z opadów promieniotwórczych.
Porzucone miasto Prypeć, Pałac Kultury „Energetyk” na placu Lenina. Po katastrofie wokół elektrowni utworzono kilkanaście całkowicie lub częściowo zamkniętych stref. Łącznie strefy zamkniętego dostępu dla ludzi objęły obszar ponad 4769 km kwadratowych.
