Chałpinka skryta jest za winoroślą, toteż z jednej strony trudno ją dostrzec za oplecionej zieleni. Dopiero, gdy podejdziemy bliżej zobaczymy drewnianą werandę i ok-na malowane na biało. Koło domu płot z desek szczerniałych już od słońca. W środku kwiaty samosiejki: stokrotki, słoneczniki, maki. Na drewnianej ławie wyleguje się biały kot, jedyny przyjaciel staruszka. Miejscowi zwą go Pustelnikiem. Liczy on już sobie ponad 80 lat. Dla jednych jest dziwakiem, który od ludzi stroni, dla innych nieszkodliwym starcem. Krzywdy nikomu nie robi, jak sam powtarza: pożenił się z samotnością i żyją tak już kupę ładnych lat w dobrej i złej doli, a że on wierności swej wybrance zamierza dochować, toteż nie planuje nic w życiu zmieniać.
Lubię odwiedzać owego staruszka o siwych włosach i gawędzić z nim na trzeszczącej, drewnianej werandzie pod zieloną winoroślą. Pustelnik telewizora nie ma, ale dobrze wie, co się w świecie dzieje. Podpiera siwą głowę, kota bierze na kolana, głaszcze i mówi: Dziś domy ludzkie pełne są ciepła, ale brak w nich ogniska domowego. Są kaloryfery, ale czy tam jest ciepło? Z każdego pokoju słychać odbiorniki, a przy stołach cisza. Dom jest pełen ludzi, a człowiek samotny. Każdy ma swój pokój, a w nim telewizor, tylko okna domu są smutne, mimo, że przystrojone. Jest moda na kamienie, skalniaki, oczka wodne i fontanny w ogrodach. Chałupy wyrastają piękne, jak szklane domy w powieści Żeromskiego, tylko do okien nie zaglądają malwy i stokrotki, bo w środku nie ma miłości.
Ps: nie pytajcie mnie, gdzie mieszka ów Pustelnik i jak do niego trafić. Nie próbujcie go odnaleźć, nie wypytujcie o niego i o miejscowość w której żyje. Nie szukajcie go, bo nie wiadomo, czy istnieje naprawdę.
