Kiedyś będę miała dom. Drewniany, z dużymi, białymi okiennicami, przez które każdego ranka będą do mnie zaglądać słoneczne promienie, moi pierwsi proszeni goście. Do kuchni będą prowadzić białe, wysokie, podwójne, drewniane drzwi. Od czułych pieszczot słońca ściany domu będą ciemnobrązowe, jak pomarszczona twarz staruszki. W ogródku będą kwitły malwy, stokrotki, maki. Skrzypiąca, drewniana podłoga pod bosą stopą będzie niczym stoper, odmierzać każde stąpnięcie. Wieczorami będę siadywała na drewnianej werandzie i przędła srebrne nici babiego lata. Złocistą panoramę beskidzkich połonin będę przelewała na płótno. Przed domem na stole, pod stuletnią lipą, będą się piętrzyć farby i pędzle, a niedokończone abstrakcyjne kompozycje będą czekały na sztalugach na ostatnie malarskie pociągnięcia. Doskonała harmonia i cisza wokół będzie dawała złudzenie, że czas nie jest mi do niczego potrzebny. Zresztą będzie on drgał u mnie jak powietrze w ciepłe, wrześniowe popołudnie, jak struny gitary pod wprawną ręką grającego. Ja będę jego panią, nie odwrotnie. W długą sukienkę będę miała powplatane liście, które przyczepią się do niej podczas jesiennych spacerów. Będę katalogowała zapachy lasów, ziół i - niczym konfitury - będę je zamykała w słoiczkach na zimę. Z grzybów i czerwonej jarzębiny będę robiła korale i wieszała nad iskrzącym płomieniem pod kuchenną blachą. W zimie, kiedy za oknem zrobi się biało i mroźnie, w kominku będzie strzelało w ogniu sosnowe drewno, a na ścianie zegar gwarzył: tik tak, tik tak, tik tak...
Nie bójmy się marzyć, nie bójmy się głośno o nich mówić. Uśmiechajmy się do samych siebie i do innych. Dzielmy tym, co w nas mieszka, ubogacajmy się nawzajem, zostawiając ciepły ślad w każdym napotkanym sercu.
Szumi jesień tęsknotą za latem, jakąś dziwną nostalgią wionie i szepce: ,,O marzeniach mów z rozwagą, bo one mają to do siebie, że lubią się spełniać” Niech się spełniają. Wam wszystkim
