Nawigacja na życie - felieton Krystyna Trzupek

Szukam lekarza, który postawi diagnozę, na ,,jakoś mi tak dziwnie”, co nie znaczy źle. Dziwnie. Po prostu. Pigułki na smutek, który niesie ze sobą deszczowy dzień, przypadkowo znalezione zdjęcie, stary list, zasłyszana piosenka. Szukam tabletki na żal, za kluczem żurawi żegnających lato. Recepty na wspomnienia, które jak bumerang wracają, gdy ktoś przez przypadek wymówi Twoje imię, pośpiesznie i jakby od niechcenia. Drugiej szansy dla wszystkich zmarnowanych okazji, niewypowiedzianych słów, błędnie podjętych decyzji. Szukam kogoś, kto podpowie, jak poradzić sobie z nieuporządkowanymi myślami i ich natłokiem, z tęsknotą za śmiechem z dzieciństwa. Szukam cichego kąta, gdzie zaszyję się jak mysz pod miotłą lub schowam, jak żółw w skorupie. Szukam mapy, która wskaże mi moje miejsce w życiu, drogowskazu, tego właściwego i drogi, choć niekoniecznej prostej. Kupię nawigację na życie, która podpowie mi ten właściwy kierunek. Może być z drugiej ręki, używana, byle sprawna. Domagam się indeksu osób, które są i będą już na zawsze, nie na niby, trochę, czy tylko do czasu. Kupię cukier, by posłodzić dzień, jak kubek gorzkiej kawy. Potrzebuję ciepłego ramienia i oczu o sile perswazji, gdy niewidzialna sieć tkliwych poruszeń owija mnie, jak pajęczyna. Chcę zalecenia co zrobić z numerem telefonu osoby, której już tu nie ma i wiadomością od kogoś, kto już nie odpisze. Chciałabym móc dzień przełożyć, jak kartkę w książce. Szybko i bezboleśnie. I czasem się cieszę, że dusza jest niewidzialna, bo byś się może przestraszył, że tak licho odziana. A po ciężkiej nocy i bez makijażu lepiej, by jej nikt nie oglądał.