Ntibazonkiza wrócił, żeby pomóc awansować

Ntibazonkiza w dobrym stylu wrócił na łono Cracovii. W meczu z Termaliką Bruk-Bet Nieciecza (2:1) wszedł do gry w 58 min, zmieniając Bartłomieja Dudzica i zainicjował akcję, po której "Pasy" zdobyły zwycięskiego gola.

- Taką mieliśmy strategię, że Saidi wejdzie do gry w 60 min, bo miał od lekarza zgodę tylko na pół godziny. To był jego bardzo dobry powrót do zespołu - ocenia trener Cracovii Wojciech Stawowy.

- Biorąc pod uwagę, jaką miał przerwę i po jakiej kontuzji wraca, trzeba ocenić jego występ pozytywnie. Pokazał to, z czego zawsze słynął: szybkość i technikę - mówi Marek Chojnacki, który komentował niedzielny mecz dla stacji Orange Sport.

Kiedy wchodził na boisko, fani zgotowali mu ciepłe przyjęcie, chociaż nie zabrakło pojedynczych gwizdów w wykonaniu najbardziej pamiętliwych kibiców. W końcu rok temu o tej porze po spadku z ekstraklasy zapowiedział opuszczenie ul. Kałuży 1. Od początku przygotowań nie trenował z zespołem, ale klubu ostatecznie nie zmienił. Był bliski przenosin do Lecha Poznań, ale "Kolejorz" odstąpił od transferu ze względu na uraz więzadła krzyżowego tylnego Ntibazonkizy, z którym zmagał się od stycznia, ale wówczas nie godził się na operację, ponieważ nie uniemożliwiało mu to gry, a groziło "jedynie" odniesieniem poważniejszej kontuzji. Nawet po tym, jak uraz zaprzepaścił jego przejście do Lecha, z pójściem pod nóż zwlekał ponad miesiąc.

Przychodząc do Cracovii, od razu otrzymał status gwiazdy. Był najdroższym piłkarzem w historii - NEC Nijmegen dostało za niego 700 tys. euro - z pensją godną największych gwiazd ekstraklasy (ok. 70 tys. zł miesięcznie). Trener Rafał Ulatowski dmuchał na niego i chuchał, pozwalał wracać ze zgrupowania reprezentacji później, niż wskazywałaby na to logika, woził go do fizjoterapeutów, ale Ntibazonkiza za ojcowską wręcz opiekę nie potrafił odwdzięczyć się na boisku.

Kiedy jesienią 2010 roku w meczu z Polonią Bytom zespół prowadził Marcin Sadko, który tymczasowo zastąpił Ulatowskiego, a mający przejąć "Pasy" Jurij Szatałow oglądał mecz z trybun, Burundyjczyk po raz pierwszy w Cracovii został ściągnięty z boiska przed końcowym gwizdkiem. Zareagował w najgorszy możliwy sposób: zszedł do szatni, nie podając nawet ręki trenerowi. - Gwiazdy są na niebie. Jeśli są w Cracovii, to szybko się to zmieni. Dostałem pierwszy sygnał, że z Saidim jest tutaj problem - mówił wtedy Szatałow.

Nazywał Ntibazonkizę "dużym dzieckiem, które zostało źle wychowane", ale udało mu się przemówić do rozsądku i wiosną w walce o utrzymanie Burundyjczyk był obok Mateusza Klicha najbardziej wartościowym graczem "Pasów".

W kolejnym sezonie nie był już tak pomocny, a gwiazdorskie przywileje zachował. Ujarzmić go nie potrafili Dariusz Pasieka i Tomasz Kafarski.

Zachowanie Ntibazonkizy na boisku i poza nim zaczęło psuć atmosferę w szatni, ale nic w tym zresztą dziwnego, skoro pozwalano mu na więcej niż innym. Doszło do tego, że sam nawet wybierał sobie mecze, w których zagra. Wiosną 2012 roku wystąpił tylko w sześciu meczach. Jego dorobek mógł być bogatszy choćby o jeden występ, ale kiedy przed wyjazdowym spotkaniem z Polonią Warszawa dowiedział się, że może usiąść na ławce, odmówił wyjazdu na mecz. Dopiero teraz z Termaliką po raz pierwszy w Cracovii zaczął mecz na ławce.

W ciągu roku wiele się zmieniło w jego sytuacji: od zarobków (teraz to ok. 30 tys. zł miesięcznie) do statusu w zespole. By wrócić do drużyny, musiał zaakceptować zasady, które wprowadził do zespołu trener Stawowy. Wcześniej przez 10 miesięcy nie miał wstępu do szatni.

- Na pewno ma w zespole bliższych i dalszych kumpli, ale to nie ma większego znaczenia - najważniejsze, żeby był przydatnym na boisku. Cieszymy się z jego powrotu, bo każda para nóg się przyda - mówi Krzysztof Nykiel.

- Jak go przyjęliśmy? Normalnie - jak każdego innego zawodnika. Nie musiał być przyjmowany nie wiadomo jak - dodaje Dudzic.
W tym przypadku sprawdza się przysłowie, że czas leczy rany. Kiedy latem odmówił gry w Cracovii, większość zawodników nie dopuszczało do siebie myśli, że wróci do zespołu. Dziś wychodzą z założenia, że w walce o awans przyda się każda para nóg.

- Różnie bywało... Saidi jest bardzo dobrym zawodnikiem, zwłaszcza jak na I ligę i na pewno będzie nam przydatny. Każdy przyda się w walce o awans. Sam na pewno będzie chciał się przypomnieć wszystkim z dobrej strony, bo na rok zniknął - ocenia Dudzic.

- W zeszłym sezonie Saidi nie do końca grał dla drużyny, bo już był myślami przy odejściu i bardziej chciał się wypromować, ale cieszę się, że teraz wrócił, bo to bardzo dobry zawodnik - mówi Mateusz Żytko.

Trzeźwym okiem na sprawę spojrzał jeden z piłkarzy, który przyszedł do Cracovii przed obecnym sezonem, więc siłą rzeczy nie miał z nim wcześniej kontaktu i znał go jedynie z opowieści kolegów z szatni, mówiąc: - To nie był problem z Saidim, tylko problem tamtych trenerów, którzy nie potrafili do niego dotrzeć. Trenerowi Stawowemu się to udało.

Według Marka Chojnackiego powrót Ntibazonkizy może zrekompensować brak Roka Strausa, który wróci do gry najwyżej na dwie ostatnie kolejki. - Powrót Saidiego to wzmocnienie Cracovii. Straus jesienią był jej najlepszym graczem, ale Saidi może załatać tę dziurę. Tacy zawodnicy, którzy robią różnicę, na takim etapie sezonu są bardzo potrzebni w walce o wysokie cele - podkreśla Chojnacki.

Tak wyglądał ostatni rok Saidiego Ntibazonkizy:
30 kwietnia 2012 - ostatni mecz w barwach Cracovii.
14 czerwca 2012 - pierwszy trening Cracovii przed nowym sezonem - bez Ntibazonkizy.
22 czerwca 2012 - występ w meczu reprezentacji Burundi z Zimbabwe.
27 czerwca 2012 - wyjazd do Austrii na zgrupowanie jednego z klubów ukraińskiej ekstraklasy.
25 lipca 2012 - oblane testy medyczne w Lechu Poznań.
10 września 2012 - operacja kolana.
22 kwietnia 2013 - powrót do treningów z drużyną Cracovii.
7 maja 2013 - zgoda od lekarza na grę w meczach.
12 maja 2013 - powrót do gry po 377 dniach przerwy.