O jesiennej, ludzkiej (nie)doli - Felieton Krystyna Trzupek

Pachnie ziemia zaorana, łuna pali las złociście, drży misternie sieć utkana, sypią się dywanu liście. Ciepłe słońce muska ziemię, wśród zwiędłych liści szeleści stopa, na polach kładą się długie cienie, z daleka idzie dżdżysty listopad.

W szczerym polu Frasobliwy poutykał w dachu szpary, hula wiatr w kapliczce lichej, targa płaszcz dziurawy, stary. Wstaje dzień wśród mgieł skąpany, w swej lichej chatce drży Stwórca świata, słucha melodii wiatrem targanych, i ludzkich żali i jęków brata. Wkłada w kieszenie starej kapoty, układa równo w wysokie stosy, już mu od tego włosy zbielały, na których perlą się krople rosy. Krople to rosy, czy łzy boleści? Tak drgają w słońcu, kapią powoli, drży broda siwa od opowieści, smutnych, rzewliwych, tkanych z niedoli. Ten jęk wciąż świszcze, jak wiatr na polach, i jak deszcz zimny po plecach siecze, jak rzeka spływa ludzka niedola, niosąc ze sobą jęki człowiecze.

Idź jesienna, złota panno, na granice, na zasieki, otrzyj złotą swą chusteczką, zapuchnięte z łez powieki. Idź na pola, pustostany, tam, gdzie ziemia cicho jęczy, w rękach których jest trzymany sznur nadziei, jak poręczy. Każdą łzę zbierz w swoje ręce, zrób korale z nich perliste, bukiet liści daj w udręce tym, co mają oczy szkliste. Ogrzej serca skute bólem, daj każdemu garść kasztanów, jak nadzieję, wątłą, słabą, z ludzkiej wiary nikło tkaną. Maluj pejzaż jasny, czysty, kolorami farb jesiennych, niech się mienią lasy, łąki, jak od cichych marzeń sennych. Niech się pokój kładzie cicho, jak mgła rankiem po dolinach, niech się niesie pieśń spokojna, niech łza z oczu cicho spływa.