Józef Piłsudski. Urodzony w 1867 roku w Zułowie pod Wilnem, a zmarły w 1935 roku w Warszawie działacz niepodległościowy, konspiratorem stał się już podczas studiów medycznych w Charkowie. Pobyt na zesłaniu ugruntował jego nienawiść do Rosji. Po powrocie z Syberii stał się socjalistą i skupił się na tajnej pracy wydawniczej. Po rozłamie w PPS stanął na czele Frakcji Rewolucyjnej. Wierzył w uzyskanie przez Polskę niepodległości przy pomocy Austro-Węgier, co sformułował już w 1901 roku. W okresie poprzedzającym wybuch I wojny organizował grupy paramilitarne w Galicji. Powstałą w 1914 roku I Kompanię Kadrową uważał za kuźnię kadr dla polskiego wojska. W latach 1918-22 był Naczelnikiem Państwa, również wodzem armii i dwukrotnie premierem Polski. Uwielbienie narodu zdobył jako pogromca Sowietów w wojnie polsko-bolszewickiej.

Roman Dmowski. W spółzałożciel Narodowej Demokracji urodził się w 1864 roku w Kamionku, a zmarł w 1939 roku w Drozdowie. Główny ideolog polskiego nacjonalizmu jako student angażował się w działalność organizacji patriotycznej "Zet". Wkrótce stworzył Ligę Narodową, której przewodził. Początkowo postulował zjednoczenie ziem polskich i uzyskanie autonomii w ramach Imperium Rosyjskiego, z czasem w oparciu o sojusz z ententą i Rosją. Po wygranej aliantów ten zręczny dyplomata został delegatem na konferencję paryską w 1919 roku i sygnatariuszem traktatu wersalskiego. W wolnej Polsce został ministrem spraw zagranicznych, posłem na Sejm Ustawodawczy oraz II i III Dumy. Jako przeciwnik polityczny Piłsudskiego nie podzielał wizji rozszerzenia granic państwa na wschód, czyli wielowyznaniowego i wielonarodowościowego.

Ignacy Paderewski. T en znany na całym świecie artysta i polski patriota urodził się w 1860 roku w Kuryłówce, a zmarł w 1941 roku w Nowym Jorku. Dowód dążeń niepodległościowych dał w Krakowie, przemawiając w 1910 roku podczas uroczystości odsłonięcia pomnika Grunwaldzkiego. Po wybuchu I wojny światowej prowadził działalność dyplomatyczną na rzecz odrodzenia Polski, zbierając m.in. fundusze na pomoc ofiarom wojny. Uczestnik konferencji paryskiej. Po zakończeniu wojny entuzjastycznie witany w kraju. Jego przybycie do Poznania przyczyniło się do powodzenia Powstania Wielkopolskiego. Mediator obozu piłsudczyków i endeków w 1919 roku został premierem i równocześnie ministrem spraw zagranicznych. Po złożeniu dymisji wyjechał do Szwajcarii i USA. Po śmierci Piłsudskiego organizował jeszcze organizację Front Morgest, która postulowała jego wybór na prezydenta.

Wincenty Witos. Przywódca ruchu ludowego urodził się w 1874 roku w Wierzchosławicach koło Tarnowa, a zmarł w 1945 roku w Krakowie. Poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego, a później austriackiej Rady Państwa, pochodził z ubogiej chłopskiej rodziny, ukończył cztery klasy i pracował jako drwal u księcia Sanguszki. Doświadczenia zdobywał w armii austriackiej, co zaprowadziło go do uprawiania polityki oraz publicystyki. Po rozłamie w Stronnictwie Ludowym Witos związał się z PSL "Piast". Podczas I wojny światowej poparł działania Pisudskiego oraz kontaktował się z Paderewskim, stawiając w końcu na współpracę z krajami zachodnimi. W 1918 roku odmówił wejścia do pierwszych rządów, uczestniczył za to w pracach Sejmu Ustawodawczego. W II RP trzykrotnie był premierem. Za sanacji osadzony w twierdzy brzeskiej wobec oskarżenia o przygotowywanie zamachu stanu.