Pionierka modowych trendów, śpiewaczka i aktorka. Zula Pogorzelska była jedną z najjaśniejszych gwiazd lat 20. XX wieku

Zula Pogorzelska była jedną z największych gwiazd lat 20. XX wieku. Wrodzony wdzięk i wyjątkowy głos stały się znakiem rozpoznawczym śpiewaczki, aktorki i tancerki.

Artystka, której prawdziwe imię to Zofia, urodziła się 14 sierpnia 1898 roku w Eupatorii na Krymie. Była córką cenionego lekarza Andrzeja Pogorzelskiego i Emilii z Niżyckich, która niegdyś sama marzyła o byciu aktorką. To właśnie ona najbardziej pomagała córce w realizowaniu artystycznych planów. Ojciec wierzył, że Zula pójdzie w jego ślady.

Pierwsze nauki pobierała w gimnazjum w Sewastopolu. Śpiewu uczyła się w chórze parafialnym w Zielonym Gaju pod Charkowem, będąc także aktorką w amatorskim teatrze. Kiedy na dobre postanowiła, że zwiąże swoją przyszłość z aktorstwem, część rodziny się od niej odwróciła. To jednak nie przeszkodziło jej w dążeniu do spełnienia swoich artystycznych marzeń.

Na początku 1919 roku Zula Pogorzelska przyjechała do Warszawy, gdzie przez krótki czas grała w teatrze „Bagatela". Jednak prawdziwą karierę rozpoczęła, kiedy zadebiutowała na scenie teatrzyku „Qui Pro Quo". Jej sopranowym głosem zachwycali się wszyscy, a artystka pojawiała się w coraz większej ilości kabaretów.

Pogorzelska stała się gwiazdą sceny operetkowej. Do najpopularniejszych utworów w jej wykonaniu należały m.in. „Mały gigolo", „Ja się boję sama spać" oraz „Panna Mania gra na mandolinie". Jej kariera w operetce nie trwała niestety długo. Przekreśliła ją nieudana operacja strun głosowych. Jej sopran zamienił się w głos z charakterystyczną chrypką, który stał się jej znakiem rozpoznawczym. Mówiono, że dodawał jej sex apealu. Należy bowiem wspomnieć, że Pogorzelska miała fantastyczną figurę, a w szczególności obłędne nogi. Była ulubienicą publiczności, która nazywała ją „polską Mistinguette" (francuska pieśniarka - przyp. autora). To ona jako pierwsza zatańczyła na scenie charlestona, co w tamtym okresie było uznawane za prowokację.

Zula była członkinią zespołu „Qui Pro Quo„ do 1925 roku. Następnie na kila lat przeniosła się do teatrzyku „Perskie Oko", by w sezonie 1929/1930 wrócić do „Qui Pro Quo„. Teksty dla niej pisali m.in. Julian Tuwim, Marian Hemar, Konrad Tom oraz Andrzej Włast.

Nie sposób nie wspomnieć o jej karierze aktorskiej. Zula Pogorzelska zagrała m.in. w „Gorączce złotego", „Stu metrach miłości" czy „Kocha, lubi, szanuje". Ponad kino artystka zawsze jednak stawiała zawsze teatr.

W 1922 roku artystka została żoną aktora, reżysera i tekściarza Konrada Toma. Swego czasu w prasie pojawiły się doniesienia o relacji, która miała łączyć Zulę Pogorzelską z Eugeniuszem Bodo. Żadne z tej dwójki nigdy nie potwierdziło ani nie zaprzeczyło tym plotkom.

Pewne natomiast jest to, że jej mąż był przy niej do samego końca. W 1934 roku artystka zachorowała na poważną chorobę neurologiczną. Dwa lata później - w wieku zaledwie 40 lat - zmarła w wileńskim sanatorium. Spoczęła na warszawskich Powązkach.