Zgodnie z definicją zawartą w kodeksie cywilnym miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest dana miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.
Decydujące znaczenie w tym przypadku mają dwa czynniki: czynnik zewnętrzny - faktyczne przebywanie w danej miejscowości oraz czynnik wewnętrzny - zamiar stałego pobytu w danym miejscu. Oba powyższe czynniki muszą występować łącznie i być ze sobą trwale związane.
Faktyczne przebywanie w danej miejscowości musi charakteryzować się cechami posiadania ośrodków osobistych (na przykład prowadzenie gospodarstwa domowego) i majątkowych interesów.
Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego każda osoba fizyczna może posiadać tylko jedno miejsce zamieszkania. Miejsce zamieszkania ma istotne znaczenie dla sytuacji prawnej danej osoby. Decyduje m.in. o właściwości miejscowej sądu, o miejscu zawarcia umowy, o tym czy skutecznie doręczono przesyłkę urzędową, o właściwości organów podatkowych.
Z kolei, w przypadku zameldowania - należy pamiętać, iż jest to jedynie administracyjne, urzędowe potwierdzenie, że konkretna osoba fizyczna przebywa w danym miejscu. Sam obowiązek meldunkowy ma służyć jedynie celom ewidencyjnym i polega na obowiązku zgłoszenia miejsca swojego pobytu, czy to na stałe, czy też czasowo. Instytucja zameldowania ma wyłącznie charakter rejestracyjny.
Należy podkreślić, iż zameldowanie jest jedynie obowiązkiem administracyjnym, nie można w żaden sposób powiązać go z tytułem prawnym do lokalu.
Innymi słowy, zameldowana osoba nie ma prawa pozostawać w lokalu, jeżeli jego właściciel sobie tego nie życzy. Nie świadczy też o legalności pobytu takiej osoby fizycznej w danym miejscu.
