Przed nami święto Życia - Boże Narodzenie

Jeżeli uznamy, że żywym jest to, co samo z siebie w swej wewnętrznej strukturze podlega zmianie, przekształca się, osiąga inną jakość czy inną formę, to będziemy musieli przyjąć, że cały świat i wszystko co się w nim znajduje cieszy się jakimś rodzajem życia. Wszechświat z milionami galaktyk jest w ciągłym ruchu. To żadne odkrycie. Heraklitowi przypisuje się taki właśnie pogląd, wyrażony zwięzłym greckim stwierdzeniem panta rhei - wszystko płynie, wszystko się zmienia. Ale czy sama zmienność, przeobrażanie się jest wystarczającą legitymacją życia? W rzeczy samej pogląd ten, acz cytowany, nie został przyjęty jako źródło i wyjaśnienie zjawiska życia.

Raczej skłaniamy się do tego, że rzeczywistość świata jest bardziej skomplikowana, że mamy w niej do czynienia zarówno z życiem, jak i ze śmiercią. Przyroda ożywiona i martwa, życie i śmierć, jako dwie rzeczywistości istniejące jakby obok siebie, a przecież splecione z sobą nierozerwalnie. Każde życie ulega zagładzie, ale też każda żywa istota, roślina, zwierzę czy człowiek, niesie z sobą życie. Można by powiedzieć, że śmierć jednostki nie stanowi przeszkody w zachowaniu życia gatunku, natomiast śmierć jednostki wydaje się końcem wszystkiego dla niej samej. Jednostka umiera po to, by inni mogli żyć.

O ile ten rodzaj myślenia jest słuszny w odniesieniu do fizycznego życia człowieka, o tyle nie przesądza o tych jego sferach, które wykraczają poza nie. Według zwolenników nauki, dla których prawdą jest tylko to co namacalne, co można sprawdzić przez doświadczenie, to znaczy prezentującej fakty eksperymentalnie, fizycznie sprawdzalne, wyjście poza tę sferę jest niemożliwe. Można oczywiście postawić w tym miejscu pytanie, czy pojęcie nauki należy zacieśnić tylko do tego, czego można dotknąć i zmysłowo doświadczyć, bo jest ona jedynym źródłem wiedzy, czy też uznać, że to kryterium naukowości jest niewystarczające i trzeba je poszerzyć tak, by przynajmniej takie dziedziny jak filozofia, miały w niej prawo obywatelstwa?

Wobec dramatu śmierci ma też swój głos religia. Od najdawniejszych czasów kształtowała się ona na wszystkich kontynentach świata i we wszystkich znanych kulturach, odwołując się w tej sprawie nie do nauki, ale do wiary, w przekonaniu, że ludzka wiedza, nauka z jej postrzeganiem świata i człowieka nie stanowią wystarczającego narzędzia do rozwikłania problemu, obecnego w każdej istocie ludzkiej, a polegającego na oczekiwaniu odpowiedzi na pytanie, postawione już dawno przez Arystotelesa - "Po co żyjemy?". Odpowiedź dawana przez naukę, że żyjemy by umrzeć, nie zadowala człowieka, który ma wyższe aspiracje i nie godzi się z unicestwieniem.

Boże Narodzenie przypomina, że dla tych, którzy nie polegają tylko na sobie i wierzą w obietnice dane człowiekowi przez Boga, otwiera się perspektywa życia wiecznego. Nie szuka ona żadnych potwierdzeń ze strony nauk eksperymentalnych, bo polega na religijnej wierze w Boga Stwórcę nieba i ziemi, w Jezusa Chrystusa Syna Bożego, który przyszedł na ten świat, by własną śmiercią wykupić ludzkość z zepsucia grzechu, zwyciężyć śmierć i powołać wszystkich, którzy uwierzą, do chwały zmartwychwstania. "Ja jestem zmartwychwstanie i życie, kto wierzy we Mnie, choćby i umarł, żyć będzie, a każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki". W tych słowach Chrystusa zawarty jest najgłębszy sens chrześcijaństwa i najmocniejsza przyczyna chrześcijańskiej radości.

Tę radość powoduje pamiątka przyjścia na świat Chrystusa, dawcy życia, któremu oddajemy pokłon i śpiewamy: "Chwała niechaj Bogu będzie w niebie, a na ziemi pokój ludowi".

Artykuły, za które warto zapłacić! Sprawdź i przeczytaj
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!
"Gazeta Krakowska" na Twitterze i Google+