Rainerowa Chatka, chata Rainera

Dawne schronisko dla turystów, położone na wysokości 1301 m n.p.m. w Dolinie Zimnej Wody, u zbiegu Doliny Staroleśnej (Veľká Studená dolina) i Doliny Małej Zimnej Wody (Malá Studená dolina) w słowackich Tatrach Wysokich na Staroleśnej Polanie.

Dzisiaj kamienna Rainerowa Chatka nie oferuje noclegów, znajduje się tu bufet, sklep z pamiątkami i muzeum tragarzy tatrzańskich – nosiczów (słow. nosiče).

Schronisko w Dolinie Rohackiej w słowackich Tatrach.

Pierwsze schronisko powstało tutaj w 1883 r. dzięki staraniom piewcy Tatr, malarza i leśnika Alexiusa Demiana. Wcześniej istniały tylko starannie sklecone z kory i świerków koleby wolarskie. Schronisko to stało po przeciwnej stronie Rohackiego Potoku. Mieczysław Karłowicz tak opisywał go w 1908 r.: "wybornie zbudowany mały domek o jednej izbie, zaopatrzony w ławy do spania, stół, kilka ławek i piec żelazny". W 1933 r. dobudowano drugie pomieszczenie, tak, że było tu 30-40 miejsc do spania. Staraniem Jána Ťatliaka w 1937 r. rozpoczęto budowę nowego schroniska. Podczas II wojny światowej ukrywały się w nim liczne rodziny żydowskie i schronisko zostało spalone przez Niemców. W latach 1946-47 wybudowano nowe schronisko na 100 miejsc noclegowych. Spłonęło ono 28 maja 1963 r. Ocalała tylko piętrowa narciarnia przy tym schronisku, w której od 1971 r. mieści się Bufet Rohacki (na zdjęciu).

Schronisko im. Ludwika Zejsznera

Nieistniejące schronisko turystyczne w Dolinie Pięciu Stawów Polskich w Tatrach Wysokich. Znajdowało się nad brzegiem Małego Stawu. Od 1907 r. schronisko czynne było również zimą – gospodarowała wtedy w nim Sekcja Narciarska Towarzystwa Tatrzańskiego. W czasie I wojny światowej schronisko kilkakrotnie było dewastowane, po wojnie jednak Kompania Wysokogórska Wojska Polskiego przywróciła go do użytku. Dzierżawiła go Maria Budzowa, potem jej córka Wiktoria Bigosowa. Schronisko było czynne do 1924 r., kiedy to oddział zakopiański PTT podjął budowę nowego i jeszcze większego trzeciego schroniska w Dolinie Pięciu Stawów Polskich.

Schronisko Króla

Nieistniejące schronisko turystyczne w Dolinie Goryczkowej w polskich Tatrach Zachodnich. Znajdowało się w dolnej części doliny na Niżniej Goryczkowej Równi, u północno-wschodnich podnóży Kondratowego Wierchu. Przed II wojną światową na Dolinie Goryczkowej wypasano owce (Hala Goryczkowa) i na Niżniej Goryczkowej Równi stały szałasy i szopy. Potrzeby silnie już rozwiniętej turystyki tatrzańskiej i narciarstwa spowodowały, że w 1936 r. jeden z szałasów, będących własnością Króla, zamieniony został na prymitywne schronisko. Służyło głównie narciarzom, latem było zamknięte.

Wieczorem 2 marca 1956 roku z Kondratowego Wierchu zeszła lawina ze Żlebu Marcinowskich. Zniszczyła ona Schronisko Króla oraz stojące w pobliżu większe Schronisko w Dolinie Goryczkowej. W tym drugim spowodowała śmierć mieszkających w nim małżonków Marcinowskich oraz przebywających w budynku 3 żołnierzy Wojsk Ochrony Pogranicza.