Dariusz Wójtowicz: Superpuchar był z węgla. A wyzwanie z gatunku: "mecz, który zdarza się raz w życiu"

To podobno działacze Lechii Gdańsk – która wtedy sensacyjnie, jako III-ligowiec, zdobyła Puchar Polski - przyczynili się do tego, że w 1983 roku rozegrano pierwszy mecz o Superpuchar Polski.

Jaki był scenariusz, tego nie wiem, ja się tym nie zajmowałem, ale być może taka inicjatywa wyszła ze strony Lechii. My byliśmy wtedy na fali, zdobyliśmy Puchar Polski, weszliśmy do II ligi. Mecz o Superpuchar Polski graliśmy zaraz po letnim okresie przygotowawczym, przyjechał do nas Lech Poznań. Mecz wywołał duże zainteresowanie, na trybunach było prawie 15 tysięcy ludzi.

Oprawa była nietypowa, bo przed spotkaniem odbył się wyścig kolarski, a w przerwie meczu bieg na 1500 metrów. Pamięta pan tamte historie?

Nie, ja byłem w szatni, na odprawach, byłem wtedy zajęty przygotowaniem do meczu. Miałem tę przyjemność, że w wieku 18 lat byłem podstawowym zawodnikiem Lechii. Wtedy, po naszym awansie do II ligi, po zdobyciu Pucharu Polski, doszło kilku zawodników, m.in. Jurek Kruszczyński (zdobywca jedynego gola w tamtym spotkaniu – przyp.), Maciek Kamiński, Olek Cybulski. To był ich pierwszy mecz, okazał się bardzo udanym dla nas wszystkich, bo zdobyliśmy Superpuchar. Z tego, co kojarzę, była to taka śmieszna statuetka, bo wykonana chyba z węgla.

To prawda, tamto trofeum ufundowane zostało przez katowicki dziennik „Sport”, a wykonali je górnicy z Bytomia.

Dla nas w każdym razie to była duża sprawa, kolejne duże wydarzenie po Pucharze Polski. Nasz zespół był połączeniem rutyny z młodością. Andrzej Marchel miał 19 lat, Jacek Grembocki tak jak ja – 18, my graliśmy w pierwszym składzie. W Pucharze Polski mieliśmy na rozkładzie czterech ekstraklasowców, będąc dwa poziomy niżej. Lech na Superpuchar przyjechał wprawdzie trochę osłabiony, nie było Jasia Kupcewicza, ale i tak zagrała plejada innych zawodników, z Mirkiem Okońskim na czele. Dla nas było to kolejne wyzwanie z gatunku: „mecz, który zdarza się raz w życiu”. Wygraliśmy i tyle.

A kary w tym meczu podobno były minutowe, hokejowe. Zamiast kartek…

Tego nie pamiętam, pamiętam natomiast atmosferę tamtego meczu. Wielkie święto. Po Pucharze Polski, po awansie, w Gdańsku był wielki boom na piłkę, byliśmy hołubieni przez społeczeństwo.

Superpuchar z założenia był rozgrywany jako mecz poprzedzający nowy sezon. Ale nie można powiedzieć, że te spotkania później cieszyły się jakąś ogromną renomą. Podobnie zresztą jak Puchar Polski, także przez wiele lat niedoceniany przez kluby. Jak pan sądzi, dlaczego?

Liczyły się rozgrywki ligowe. Puchar Polski pod względem marketingowym nie był tym, co teraz. Nie było premii finansowych. Mówiło się, że to rozgrywki dla wszystkich zespołów w Polsce. Drużyny z wyższych lig traktowały je czasami jako coś w rodzaju przerywnika w ligowej rywalizacji – mimo że przecież zdobycie Pucharu Polski dawało przepustkę do pucharów europejskich. Ale to, że my z Lechią zdobyliśmy wtedy Puchar Polski, nie było dziełem przypadku. Wyeliminowanie – jak mówię – czterech drużyn z ekstraklasy, potem jeszcze pokonanie Lecha w Superpucharze dawało obraz, że ten zespół jest ciekawy. Zresztą w meczu z Lechem, ofensywnym z obu stron, to my stworzyliśmy więcej bramkowych sytuacji. To było nasze zasłużone zwycięstwo.

Gdzie w pana osobistym rankingu dokonań zawodniczych mieści się zdobycie Superpucharu?

Numerem 1 było zdobycie Pucharu Polski. Na drugiej pozycji ligowe osiągnięcia: awans z Lechią do ekstraklasy, później gra w Wiśle Kraków, wywalczenie trzeciego miejsca w lidze – a klub nie był przecież wtedy na takim poziomie finansowym, jak Wisła później w czasach Tele-Foniki. Dla mnie to był bardzo cenny wynik. Superpuchar postawiłbym na trzecim miejscu.

W najbliższy piątek o Superpuchar mają zagrać Legia i Cracovia. Osłabione, bez kadrowiczów. Na kogo pan stawia?

Szanse są „50 na 50”. Cracovia może być nawet faworytem, bo według mnie jest bardziej głodna sukcesu. Zdobycie Pucharu Polski było dla niej wielkim sukcesem i na pewno bardzo chciałaby kolejnego. Ale jest też trochę zespołem nieobliczalnym: potrafi zagrać dobry mecz, ale też słabszy. No i w lidze jest mało skuteczna, w sensie zdobywania punktów.

W Legii po pierwszych tygodniach sezonu rozczarowanie jest na pewno bardzo duże. W tym momencie możliwość zdobycia trofeum powinna jej piłkarzom dostarczyć dużo motywacji.

Na pewno jest to okres, w którym Legia chce się odbudować, odbudować przede wszystkim swoje morale. Trochę jej nie poszło w europejskich pucharach, cele zostały zweryfikowane, Superpuchar może być dla niej taką osłodą przed grą już tylko w lidze. Zaraz po przyjściu trenera Michniewicza zespół dobrze zafunkcjonował, ale w meczu z Karabachem gra Legii wyglądała bardzo słabo. I teraz jest znak zapytania: czy legioniści wrócą na odpowiednie tory, także pod względem psychicznym? Myślę, że tak, że będą mieli motywację.