Franciszek o przebaczaniu

W tym kontekście papież Franciszek proponuje przebaczenie. Nie jest ono łatwe, ale tylko ono staje się prawdziwym antidotum na urazy i zemstę, otwierając serce na radość i pogodę ducha. Chęć zemsty rozdziera bowiem serce i zabiera mu odpoczynek i pokój. Warto podkreślić, że przebaczenie jest potwierdzeniem winy, gdyż wtedy się przebacza, gdy bliźni jest winny. Co więcej, przebaczenie nie winowajcę oczyszcza, lecz oczyszcza poszkodowanego przed chęcią odwetu.

Dlatego Franciszek zachęca do modlitwy: „musimy wciąż niestrudzenie prosić o Boże przebaczenie, ponieważ tylko kiedy doświadczamy przebaczenia, kiedy czujemy, że nam przebaczono, uczymy się przebaczać”.

Papieska propozycja jest receptą na głęboki kryzys duchowy i moralny całych społeczeństw. Oznacza to, że: „brak przebaczenia i powrót do zasady oko za oko i ząb za ząb grozi rozkręceniem niekończącej się spirali konfliktów”. Nieprzypadkowo więc papież proponuje rozpocząć od modlitwy. W taki właśnie sposób naśladował Jezusa prześladowany św. Szczepan.

Co ma do tego modlitwa? Pięknie odpowiada na to pytanie kard. Jean Marie Lustiger: „modlimy się tak, jak wierzymy, a żyjemy tak, jak się modlimy”.

W słynnym wywiadzie „Miłosierdzie to imię Boga” udzielonym włoskiemu dziennikarzowi Andrea Tornielli, Franciszek zauważył, że nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia oraz że „zdolność przebaczania stoi u podstaw wszelkich zamierzeń społeczeństwa przyszłości, bardziej sprawiedliwego i solidarnego”.

Ludzie uczciwi zobowiązani są do chronienia wartości policzkowanych przez współczesnych ekspertów od policzkowania. Oznacza to także, że przebaczenie „jest siłą komunikacji - komunikacji, która szwankuje, która się przerywa, a którą poprzez wyrażoną i przyjętą skruchę można naprawić i rozwijać”.

Autor jest rzecznikiem prasowym Archidiecezji Krakowskiej i kierownikiem Katedry Edukacji Medialnej Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II