Kardynał Macharski otrzyma Cracoviae Merenti

Odznaczenie nadawane przez Radę Miasta Krakowa osobom, organizacjom i instytucjom szczególnie zasłużonym dla miasta Krakowa. Został ustanowiony uchwałą Rady Miasta Krakowa w 1992. Posiada trzy klasy: medal złoty, srebrny i (od 1998) brązowy.

Złoty medal do tej pory otrzymali m.in. Jan Paweł II czy Uniwersytet Jagielloński. W 1998 roku radni uznali, że złoty medal będą otrzymywać tylko instytucję.

Srebrny medal do tej pory otrzymał m.in. Krzysztof Penderecki czy kluby sportowe Wisła i Cracovia.

Uzasadnienie wyboru

Decyzją Komisji Medalu „Cracoviae Merenti”, której przewodniczy Prezydent Miasta Krakowa, z udziałem Metropolity Krakowskiego i Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, został złożony wniosek do Rady Miasta Krakowa o przyznanie Jego Eminencji Księdzu Franciszkowi Kardynałowi Macharskiemu Srebrnego Medalu „Cracoviae Merenti”.

Jego Eminencja Ksiądz Franciszek Kardynał Macharski, człowiek wielkiego serca, duszpasterz, kontynuator dzieła Kardynała Karola Wojtyły na krakowskiej stolicy biskupiej, w latach 1979-2005 przewodniczył Archidiecezji Krakowskiej. Od 2005 roku arcybiskup senior archidiecezji krakowskiej.

Drogę, która wiodła do Pałacu Biskupów na ul. Franciszkańskiej rozpoczął jako kleryk Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Święceń prezbiteriatu udzielił mu Kardynał Adam Stefan Sapieha. Później rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dalszą naukę zakończył ze stopniem doktora teologii pastoralnej. W latach 1962-1978 był wykładowcą na Papieskim Wydziale Teologicznym. W latach 1970-1978 rektor Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1979 roku.

Jest zawsze blisko słabszych i tych, którym odmawiano wsparcia. Z mądrością i rozwagą przeprowadził Kościół krakowski przez okres stanu wojennego, wspierał „Solidarność”
i niezmiennie zabiegał o prawa internowanych i ich rodzin. Poparł inicjatorów Białego Marszu zorganizowanego po zamachu na Jana Pawła II. Starania Księdza Kardynała przyczyniły się do wybudowania bazyliki i rozbudowy Sanktuarium Bożego Miłosierdzia
w Łagiewnikach. Wznowił i ożywił działalność „Caritas”, zainicjował działanie oświęcimskiego Centrum Dialogu i Modlitwy. Podczas swego pontyfikatu doprowadził do powstania domów samotnej matki, rodzinnych domów dziecka, zakładów opiekuńczo-leczniczych, poradni psychologicznych, schronisk dla bezdomnych.

Wielki Kanclerz Papieskiej Akademii Teologicznej (od 1981 roku), przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, członek Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, członek honorowy Polskiej Akademii Umiejętności, jeden z założycieli Stowarzyszenia Siemacha i jego honorowy członek. Założyciel i redaktor czasopism katolickich. Doktor honoris causa wielu uczelni polskich i zagranicznych, m.in.: Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, Uniwersytetu Jagiellońskiego, Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, Katolickiego Uniwersytetu w Budapeszcie. Honorowy obywatel wielu miast i gmin Polski.

Wyróżniony wielokrotnie przez liczne instytucje, organizacje itp. za szlachetną działalność
i wspomaganie potrzebujących. Odznaczony Wielkim Krzyżem Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Orderem Oficera Legii Honorowej, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski; kawaler Orderu Uśmiechu; uhonorowany w 2005 roku odznaką Prezydenta Miasta Krakowa Honoris Gratia z numerem 1.