Helia, Fabryka Wyrobów Czekoladowych i Wafli „Helia” spółka z o.o.
- zał. 1935 p.n. Helvetia przy ul. Kolejowej 12 (na terenie d. fabryki mebli Iglickiego) z udziałem kapitału szwajcarskiego; 1939 zmieniła nazwę na „Helia” Fabryka Czekolady i Wafli; wyposażona była w maszynę parową o mocy 50 KM i silniki elektr. o mocy 120 KM; zatrudniała 216 pracowników (1938); 1938 zanotowała zysk w wys. 10 tys. zł; w okresie okupacji przejęta przez władze niem.; 1947 wróciła w ręce prywatne; nast. zlikwidowana, jej majątek przejęło państwo i 1949 włączyło do przedsiębiorstwa p.n. Państw. Zjednoczone Fabryki Cukrów i Czekolady; 1951 do Zakładów Przemysłu Cukierniczego „Wawel” (® Wawel).
Turystyka w Krakowie
Rozwój turystyki w Krakowie następował równolegle z wprowadzaniem nowych sposobów przemieszczania się, będących efektem rewolucji przemysłowej epoki industrialnej. Podróże do Krakowa były odbiciem każdego kolejnego okresu, szczególnie w XIX w. W tym stuleciu w Polsce upowszechniło się słowo „turystyka”. Wcześniej można mówić o podróżach, peregrynacjach, pielgrzymkach i wędrowaniu. Pierwsze podróże do Krakowa wiązały się z poszukiwaniem dogodnych miejsc do osiedlenia się i życia. Następnie przybywano tu w celach handlowych, politycznych, religijnych. Z czasem podróżom przyświecały cele naukowe i edukacyjne. Inny charakter miały podróże rzemieślników w celu podjęcia pracy. (...)
W pierwszych dekadach XXI w. wzrosło zainteresowanie turystyką rozrywkową. Nastawienie na zabawę spowodowało pojawienie się dysfunkcji turystyki. Wraz z jej rozwojem zaczęto obserwować zjawisko gentryfikacji – wyludnienie się najbardziej atrakcyjnej, zabytkowej części centrum miasta. Turystyfikacja zaburza harmonię pomiędzy środowiskiem lokalnym, liczbą mieszkańców, którzy nadają ton życiu i funkcjonowaniu miasta, a napływającymi turystami. Powoduje, że turyści spotykają się głównie z turystami, a nie z mieszkańcami. (...) W 2019 przyjechało do Krakowa 14,05 mln odwiedzających: 10,75 mln krajowych i 3,3 zagranicznych. (...)
Cudowna Moc Bukietów
- projekt społeczny zainicjowany w 2008 przez krakowskie Stowarzyszenie Instytut Dziedzictwa (prezes L. Sonik), nawiązujący do staropolskiej tradycji święcenia kwiatów i ziół z okazji przypadającego na 15 sierpnia Święta Wniebowzięcia NMP, zwanego świętem Matki Boskiej Zielnej. Po pierwszym konkursie w podkrakowskich Podstolicach (2008) kolejne konkursy odbywają się corocznie w Krakowie, zazwyczaj na Małym Rynku, do inicjatywy dołączyły także kilkakrotnie Warszawa, Andrychów, kaszubska Kościerzyna i litewskie Turgiele. Z roku na rok konkurs cieszy się w Krakowie rosnącą popularnością, w 2020 z powodu pandemii odbył się on-line. Celem projektu jest reaktywacja malowniczej tradycji, kulturowa wymiana międzypokoleniowa, ale także edukacja ekologiczna i przyrodnicza; wydarzeniu towarzyszą okolicznościowe publikacje, warsztaty florystyczne, botaniczne, tworzenia zielników, wykłady z zakresu medycyny naturalnej w Muzeum Farmacji. Od 2014 równocześnie z C.M.B., w ramach projektu „Cudowna Moc Sztuki” w krakowskim „Europeum” (Oddział MNK) odbywa się pokaz wybranego dzieła sakralnego łączącego symbolikę sakralną i botaniczną, (m.in. Madonna z Paczółtowic 2015, Madonna z poziomką z Żywca 2017, Zwiastowanie z Muzeum Czartoryskich 2019), pokazowi towarzyszą wykłady ikonograficzne i publikacje.
Centrum Kongresowe ICE Kraków (International Conferences and Entertainment)
- wielofunkcyjne centrum konferencyjne i widowiskowe powstałe w 2014 r. w pobliżu Ronda Grunwaldzkiego, przy skrzyżowania ul. M. Konopnickiej i ul. Monte Cassino, w dzielnicy Dębniki w Krakowie. Projekt został wyłoniony w 2007 r. w międzynarodowym, dwuetapowym konkursie architektonicznym, w którym pierwszą nagrodę przyznano pracy konsorcjum pracowni Ingarden & Ewý Architekci z Krakowa oraz Arata Isozaki & Associates z Tokio; projekt realizacyjny przygotował zespół Krzysztofa Ingardena i Jacka Ewý; budowę rozpoczęto w 2010 r., wykonawcą było konsorcjum firm Budimex S.A. z Warszawy i Ferrovial Agroman S.A. z Madrytu. Operatorem budynku jest Krakowskiej Biuro Festiwalowe. Centrum Kongresowe ICE to obszerna, kaskadowo opadająca w stronę Wisły bryła, którą wyróżnia dynamicznie zaoblony narożnik od strony ronda; wnętrze o łącznej pow. użytkowej 36,7 tys. m2 wyposażono w trzy sale konferencyjne, Salę Audytoryjną mogącą pomieścić ok. 2000 osób, Salę Teatralną dla 600 osób i Salę Kameralną dla 300 osób, oraz w zespół mniejszych sal konferencyjnych, salę wystawową i zaplecze gastronomiczne; całość łączy umieszczone po wsch. stronie, 3-poziomowe przeszklone foyer z tarasem i widokiem na panoramę Wawelu i zakola Wisły; elewacje pokryto dynamiczną kompozycją z płytek ceramicznych w kolorze czerwonym, grafitowym, białym i srebrnym, które nawiązują do barw użytych we wnętrzu, zdaniem projektantów mają one odzwierciedlać dynamikę nowoczesnego, rozwijającego się miasta. Pofalowana bryła nawiązuje do pobliskiej siedziby Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha projektu Araty Isozaki przy współudziale Krzysztofa Ingardena i Jacka Ewý. Projekt Centrum Konferencyjnego ICE otrzymał w 2009 r. podczas World Architecture Festival Barcelona (WAF) nominację do nagrody głównej w kategorii projekty z dziedziny kultury podczas, budynek otrzymał także nagrodę Meetings Star Award 2016 w kategorii Convention Centres.
