„Czarny Osioł”, gospoda „Pod Czarnym Osłem”, pocz. także „Metz pod Czarnym Osłem”

- urządzona na pocz. lat 90. XIX w. w parterowych zabudowaniach i ogrodzie u zbiegu ob. al. 29 listopada 39 i ul. Prandoty) przez J. Hettlingera, z pochodzenia Węgra słynęła z dużego wyboru win; przed wybuchem rewolucji 1905 była miejscem spotkań krakowskich socjalistów z konspiratorami z Kongresówki; bywał tam m.in. J. Piłsudski z pierwszą żoną Marią z Koplewskich (słynną Piękną Panią), W. Belina-Prażmowski, W. Sławek i A. Strug (opisał Cz.O. w powieści „Żółty krzyż”); tam targnął się na życie (1910) brat T. Boya-Żeleńskiego, Edward Żeleński; po śmierci J. Hettlingera prowadzona przez wdowę Annę; 1934 wykupiona dla powiększenia cm. Rakowickiego (ob. teren kwatery LXXVIII); z Cz.O. mylono opuszczony budynek piekarni Abrahamera (al. 29 Listopada 37), rozebrany w poł. lat 60.

Rękawka

- wg legendy o Kraku, po jego śmierci lud usypał władcy mogiłę (kopiec Krakusa), nosząc ziemię w rękach lub rękawach (por. także chorw. rȁka ‘grób’, czes. rakev ‘trumna’); corocznie we wtorek po Wielkanocy wokół kościoła św. Benedykta na Krzemionkach odbywa się festyn, zw. R., połączony z odpustem; upamiętnia on stypę pogrzebową ku czci Kraka, która miała się odbyć po usypaniu mogiły; zamożni mieszczanie dzielili się wówczas jadłem z ubogimi; zwyczaj ten przetrwał do XIX w. - zebranym u stóp wzgórza ludziom zrzucano resztki święconego, jaja, chleb, jabłka; 1836 obrzędy zostały zakazane przez władze austr.; zwyczaj zrzucania słodyczy i owoców przeniesiono wówczas na wzgórze Lasoty, w pobliże kościoła św. Benedykta; R. przez wieki stanowiła miejsce kultu zmarłych (na kopcu Krakusa wyprawiano stypy pogrzebowe); święto R. wiąże się także z zakorzenionym we wczesnym średniowieczu obchodzonym na terenie całej Słowiańszczyzny świętem wiosny, podczas którego sadzono krzewy, przeznaczone na schronienie dla dusz, występujących pod postacią ptaków (symbolizuje je „drzewko życia”), oraz prowadzono igrzyska szermiercze dla odstraszenia złych duchów. Od pocz. XXI w. obchodom święta R. w Krakowie towarzyszą organizowane pod kopcem Krakusa atrakcyjne występy, m.in. rekonstrukcje dawnych wydarzeń, obrzędów i walk rycerzy.

Galeria Bronowice

- jedno z największych i najnowocześniejszych centrów handlowych w Krakowie, wybudowane w 2013 roku przy ul. Stawowej 61, w dzielnicy Prądnik Biały, w pobliżu Ronda Ofiar Katynia. W latach 70. planowano w tym miejscu budowę osiedla mieszkaniowego Bronowice Wielkie, po 1989 r. powstały tutaj sklepy wielkopowierzchniowe i sklepy budowlane. Zespół o pow. całkowitej 170 tys. m2 posiada 150 stanowisk sklepowych wykorzystujących 60 tys. m2 powierzchni najmu, wyposażony jest w trzypoziomowy parking mogący pomieścić 2800 samochodów. Budynek powstał dla Immochan Polska Sp. z o.o., od 2018 r. Ceetrus Polska Sp. z o.o., polskiej filii francuskiego przedsiębiorstwa z branży nieruchomości, firmy zależnej grupy Auchan; jego projekt został przygotowany w krakowskiej pracowni architektoniczno-urbanistycznej Biuro Rozwoju Krakowa. Główne wejście do podłużnej bryły znajduje się od strony pn. i prowadzi na plac przy ul. Stawowej; układ wnętrz skupiony jest przy podłużnym dwupoziomowym pasażu, który w części zach. przechodzi w eliptyczne obejście. Architektura budynku nie wyróżnia się na tle innych podobnych centrów komercyjnych, oryginalnym elementem dekorującym elewacje i wnętrze są zdaniem autorów ażurowe, stalowe panele, mające nawiązywać do sztuki epoki secesji i budzić skojarzenia z dziedzictwem pobliskiej wsi Bronowice opisanej w dramacie S. Wyspiańskiego „Wesele”. W Galerii Bronowice po raz pierwszy w Krakowie otwarto Centrum Obsługi Mieszkańca, placówkę Urzędu Miasta Krakowa odpowiedzialną za sprawy administracyjne, zlokalizowaną w budynku komercyjnym; nowością w chwili otwarcia była także przestrzeń Coworkingowa oraz galeria sztuki ASP w Krakowie. W 2019 budynek powiększono o klatkę schodową i wejście od strony wschodniej.

Ochojska Janina

(ur. 12 III 1955 Gdańsk), astronom, działaczka humanitarna, założycielka Polskiej Akcji Humanitarnej, posłanka do Parlamentu Europejskiego; (...) działaczka duszpasterstwa akad. w Toruniu, od końca lat 70. XX w. związana z opozycją demokrat., współprac. Niezależnej Bibl. Społ. A. Stawikowskiego, czł. „Solidarności”, w stanie wojennym kolporterka wydawnictw drugiego obiegu oraz działaczka rejonowego komitetu pomocy więźniom polit. i ich rodzinom (1982-84); (...) prowadzi program dożywiania dzieci „Pajacyk” (od 1998); w latach 1996-2020 mieszkanka Krakowa, związana ze środowiskiem „Tygodnika Powszechnego”, od 2019 posłanka do Parlamentu Europejskiego IX kadencji (bezpartyjna z rekomendacji Platformy Obywatelskiej); (...), laureatka wielu nagród, m.in. tytuł „Kobieta Europy” przyznany przez Wspólnotę Europ. w Brukseli (1994), Medal św. Jerzego (1994), Atsushi Nakata Memorial (1996), Nagrody im. J. Karskiego (USA 2002), Nagrody PAU im. E. i A. Jerzmanowskich (2009), Nagrody Transatlantyk Glocal Hero (2018).