Kiedy Maria Joneczko była w drugiej ciąży, już wiedziała, że jej dziecko urodzi się niepełnosprawne. Mimo przeciwności losu razem z mężem Stefanem postanowili zawalczyć o życie i zdrowie Marcinka.
Dziś chłopak ma 20 lat i jak sam mówi, jest szczęśliwy. Jego historia pokazuje, że jeśli czegoś bardzo się chce i wytrwale dąży do celu, to można to osiągnąć.
Radość przez łzy
- Kiedyś dużo rozmyślałam i pytałam, dlaczego ja? Tak o siebie dbałam, nie piłam, nie paliłam, a urodziłam chore dziecko - zwierza się Maria Joneczko, mama Marcina. - Potem dziękowałam Bogu, że to tylko zespół wad mnogich, bo ze zdrowiem Marcina mogło być dużo gorzej, jak z innymi dziećmi „poróżyczkowymi” - dodaje.
Marcin urodził się z wadą serca, z zaćmą na obu oczach, obustronną przepukliną pachwinową. Ma stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym i zachowania autystyczne.
- W pierwszym roku życia syn przeszedł trzy operacje: serca, oczu i przepukliny - wspomina pani Maria. - Potem były cztery kolejne. Miesiące i lata szukania najlepszych lekarzy i rehabilitantów, którzy mogliby pomóc naszemu dziecku i nam przy okazji - dodaje.
Niczym horror jawią się jej pierwsze lata życia Marcina.
- Czasami byłam tak posiniaczona i podrapana, że ktoś mógł pomyśleć, że mąż mnie bije. A to Marcin gryzł, drapał bo np. nie chciał wyjść z auta, albo wejść do gabinetu - dodaje kobieta. Do tego wszystkiego dziecko ciągle wrzeszczało, było złe i rozdrażnione. Rodzice momentami byli bezsilni, ale nie ustawali w poszukiwaniu właściwej diagnozy i recepty na poskromienie choroby.
- Wreszcie trafiliśmy do psycholog w Bielsku-Białej - mówi pani Maria. - Potrafiła tak zająć Marcina zabawą przez dwie godziny, że ten nie protestował. Robiła notatki, porozmawiała z nami, a po kilku dniach dostaliśmy list z zaleceniami co robić. Ciężko było, bo te wskazówki zmieniały całkiem nasze przyzwyczajenia i myślenie, ale daliśmy radę - dodaje.
Codzienna ciężka praca
Rodzice i rehabilitanci wzięli się do pracy. Dzień w dzień, 365 dni w roku. Lekarze zalecili kontakt z rówieśnikami, ale w Kętach nie było przedszkola integracyjnego. Ówczesne władze Kęt nie widziały problemu niepełnosprawnych dzieci.
- Życie mnie zahartowało i nie odpuściłam - wyznaje pani Maria.
- Co wtorek jako petent zjawiałam się u burmistrza z tą samą prośbą: uruchomienia w gminie oddziału integracyjnego w jakimś przedszkolu. Ale odpowiedź zawsze była taka sama: nie ma takiej potrzeby - dodaje. Ale kiedy inni rodzice niepełnosprawnych dzieci zasypali burmistrza wnioskami, zlitowano się nad nimi i dzieci przyjęto do „siódemki”.
To jednak nie był dobry pomysł i Joneczkowie zdecydowali się posłać 5-letniego Michała do przedszkola z oddziałem integracyjnym w Andrychowie. Michał miał na miejscu rehabilitację, pomoc logopedy i psychologa.
- Największy plus prócz rehabilitacji na miejscu był taki, że Michał nauczył się jeść, bo do tej pory nie gryzł nawet - wspomina pani Maria.
Na edukacji przedszkolnej nie skończyło się. Marcin poszedł do szkoły w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Oświęcimiu. Pewnie tam skończyłby gimnazjum, gdyby nie szczęśliwy traf.
- Byliśmy na weekendowych warsztatach w Zawoi, które jak się potem okazało, prowadzili nauczyciele ze Szkoły Muzycznej I Stopnia przy Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych i Słabowidzących w Krakowie - mówi pani Maria. - Panie chwaliły Marcina i zaproponowały przenosiny - dodaje.
Rodzice niemal z dnia na dzień podjęli decyzję, której nie żałowali ani przez chwilę.
Ukryty talent
W krakowskiej szkole Marcin rozwinął skrzydła. Okazało się, że ma słuch absolutny. Posiada wspaniały dar improwizacji wokalnej i instrumentalnej. Gra na organach i fortepianie, jest chórzystą i wokalistą. Po kilku dniach był to już inny chłopak. Pełen pasji.
- Kocham śpiewać, kocham grać. Muzyka, to całe moje życie - wyznaje Marcin Joneczko. Jest laureatem wielu muzycznych i wokalnych konkursów. Odnosi również sukcesy plastyczne i sportowe, a świadectwa zawsze ma z czerwonym paskiem. Jego wielką pasją są również... autobusy i ich rozkłady jazdy. Ma niesamowitą pamięć do liczb.
- Gdybym miał doradzać w zakupie autobusów, to stawiam na solarisa urbino - tłumaczy Marcin.
- Dobre są hybrydy, bo to jest połączenie silnika spalinowego i elektrycznego - dodaje „sawant”. Tak określa się osoby upośledzone umysłowo o nieprzeciętnych zdolnościach. Marcin taki jest.
Follow https://twitter.com/gaz_krakowskaZOBACZ TAKŻE >>> Rocznica ŚDM. Młodzi znów zjechali do Brzegów
Rocznica ŚDM. Młodzi znów zjechali do Brzegów [ZDJĘCIA]
