Mimo pandemii, na pogrzebie pojawiło się wiele osób, liczne poczty sztandarowe, przedstawiciele organizacji niepodległościowych oraz duchowieństwo. W czasie mszy świętej na cmentarzu Rakowickim, decyzją Ministra Obrony Narodowej Mariusza Błaszczaka, major Stanisław Szuro został awansowany pośmiertnie na stopień podpułkownika. Przy grobie wzruszająco pożegnał go kolega ze stalinowskich więzień Wacław Szacoń, również żołnierz wyklęty.
Niezwykłe życie majora opisał jego syn Jan w książce "I tak będę żył. Rozmowy z tatą Stanisławem Szuro, wiecznym optymistą, żołnierzem niezłomnym" wydanej w 2018 roku przez krakowskie Wydawnictwo Miles. Od dawna mieszkał w Krakowie, a wcześniej przez wiele lat z żoną i synami - w Wieliczce, gdzie przez ponad 20 lat był nauczycielem historii w Niższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów.
Kim był Stanisław Szuro?
Stanisław Szuro ps. "Zamorski", "Kruk" - urodził się w 19 października 1920 roku w Krakowie. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku na Wileńszczyźnie, został internowany przez władze litewskie w obozie w Birsztanach. Po powrocie do Krakowa wstąpił w szeregi Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Aresztowany przez Niemców, trafił do więzienia Montelupich w Krakowie, a następnie – od jesieni 1942 roku – do różnych obozów, m.in.: Sachsenhausen, Bergen-Belsen, Barth. Wiosną 1945 roku udało mu się uciec.
Wrócił do Polski i Krakowa. Włączył się działalność podziemia antykomunistycznego. Pracował aktywnie w Lidze Walki z Bolszewizmem, oddziale zbrojnym Narodowej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1946 roku został aresztowany, po krótkim procesie skazano go na karę śmierci. W marcu 1947 roku, na mocy amnestii, złagodzono wyrok do 15 lat. Przebywał m.in. w więzieniach w Rawiczu i Wronkach. Zwolniono go warunkowo w lipcu 1956 roku, w ramach odwilży.
Po wyjściu na wolność ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował m.in. w Technikum Łączności, Niższym Seminarium oo. Reformatów w Wieliczce i Liceum Zakonu Pijarów.
Zrehabilitowano go dopiero w 1994 roku. Był prezesem Oddziału Krakowskiego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego. Uczestniczył w spotkaniach z młodzieżą w Krakowie i Wieliczce, wygłaszał prelekcje na różne tematy historyczne, najczęściej o polskich konfliktach zbrojnych w XIX i XX wieku.
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (w 2008 roku), otrzymał też medal Pro Patria (w 2018 roku).
