Polski sport, czyli jak przynosić złe wiadomości

Kto wie, czy nie powinno się zorganizować dla telewizyjnych komentatorów "krótkiego kursu przegrywania na potrzeby mediów", gdyż przegrywanie medialne (podobnie jak medialne wygrywanie) to coś innego niż przegrywanie na boisku, bieżni czy pływalni. Jak sprawozdawać fakty złe, które przyszły tam i wtedy, gdzie spodziewaliśmy się sukcesów? Mówią, że wiara czyni cuda. Ale cuda zdarzają się z rzadka. Taki kurs jest potrzebny, bo w najbliższym czasie cudów spodziewać się w polskim sporcie nie należy. Liczyliśmy na cud w Euro 2012 - i klapa. Wysłaliśmy do Londynu prawie 220 sportowców, a oni (piszę te słowa kilka dni przed zakończeniem Igrzysk) z puli 900 medali wyszarpali 1 procent. Mieliśmy stuprocentowych faworytów, ale oni byli słabsi - o te setne sekundy, kilka centymetrów. Jak to przekazywać, by kibic nie popadał w przygnębienie, w stupor nieomal, albo nie machnął ręką na cały ten sport?

TVN pokazał solidny - co stacji tej przychodzi ostatnio z trudem, podobnie jak wszystko, co wyczyniają nasi sportowi herosi - materiał o stanie polskiego sportu. Nie tego z czołówek, lecz tzw. zaplecza. Do tej pory narzekaliśmy na brak boisk, basenów, sal gimnastycznych. Okazuje się, że ostatnio namnożyło się tego wszystkiego, że jeśli znaleźliby się chętni, to warunki, by zostać mistrzami, nawet olimpijskimi mają. Ale chętnych brak. Sale, siłownie, pływalnie nie wypełniają się młodymi, żądnymi sukcesu adeptami, "orliki" w większości stoją puste. Nie garną się do pracy trenerzy. Czego to dowodzi? Ano tego, że w naszej świadomości zakodował się, gdy chodzi o kariery sportowe, choć nie tylko, standard rodem z PRL. Kariera była wówczas przepustką na tydzień, dwa, do lepszego świata. Furtką, pozwalającą uciec od marazmu i bylejakości. Dziś takich furtek, których otwarcie wymaga katorżniczej pracy, już nie trzeba. Wszystko można mieć zaraz, wszystko jest na wyciągnięcie ręki - bez setek godzin treningów, stresów, wysiłku. Dopóki do dzisiejszych sportowych realiów będziemy przykładać miary z czasów słusznie minionych, dopóki nie zaczniemy traktować sportu normalnie - czyli jako profesjonalną rywalizację, a nie jako okazję do ucieczki od parszywego świata, nam pozostanie gorycz klęsk, a sportowym sprawozdawcom przynoszenie złych wieści i przekonywanie, że przecież "otarliśmy się o medal".

***
Autor jest medioznawcą, publicystą, kulturoznawcą, profesorem UP.

Skandaliczna obsługa kibiców - Wisła Kraków przeprasza - przeczytaj!

Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!