Przystanek Bieszczady Kazimierza Nóżki i Marcina Sceliny, odcinek 7. Mchy bieszczadzkich lasów

Dostrzegamy jakieś kobierce, poduchy, zielone plamy na pniach drzew, omszone korzenie i głazy. Jednak detale tych roślin pozostają dla nas nieznane. Mało kto jako dorosły człowieka pamięta z lekcji biologii jak zbudowane są mchy, czym jest sporofit, a czym gametofit... Gdy się przyjrzymy z bliska świat mchów pokaże nam swoje bogactwo i delikatne piękno, różnorodność kształtów i barw. Żeby to dostrzec, trzeba podejść bliżej do omszonego pnia drzewa lub pochylić się nad porośniętą mchami kłodą powalonego i ulegającego powolnemu rozkładowi drzewa.

Dobrze jest na spacer zabrać z sobą niewielką lupę, ale przyjrzeć się detalom mchów pomoże nam nawet aparat w telefonie, który zazwyczaj dość dobrze radzi sobie z fotografią w trybie makro. Gdy przyjrzymy się z bliska dojrzymy zielone, ulistnione gametofity, u jednych gatunków będą się one rozgałęziać i płożyć, a u innych prosto wznosić do góry. Dostrzeżemy również sporofity - bezlistne, zazwyczaj brązowej barwy łodyżki zakończone wzniesioną lub zwisającą puszką, w której powstają zarodniki. Gdy przyjrzymy się z bliska z tajemniczych plam zielonych mchów ukażą nam się piórosze, łukowce, bielistki, bezlisty, płaskolisty oraz krągłolisty, tujowce i dzióbkowce, płaszczeńce i różyczkoprątniki.

Dlatego idąc przez bieszczadzki las warto zwolnić, pochylić się i przyjrzeć temu, co zazwyczaj umyka naszej uwadze, a dostrzeżemy piękno niezwykle bogatego i delikatnego mikroświata mchów. Gdy z bliska spojrzymy na ten niezwykły świat może inaczej będziemy na nie spoglądać, gdy wyrosną nam w szparach pomiędzy kostką brukową lub zaakceptujemy je, gdy pojawią się na przydomowym trawniku.