Reforma oświaty w Krakowie: do likwidacji tylko dwie szkoły
Tym samym Kraków na "reformie" oszczędzi zaledwie paręset tysięcy złotych zamiast 5,6 mln, a problem zbyt dużej liczby szkół dalej pozostanie. Według szacunków jest ich za dużo o nawet 40, bo liczba uczniów w ostatnich latach spadła o 16 tys.
W środę, na sesji radni nie poparli w głosowaniu likwidacji gimnazjum 44 na os. Na Stoku. Wcześniej prezydent wycofał pozostałe projekty uchwał, którymi chciał zamknąć osiem placówek. Twierdzi, że pod wpływem radnych PO, z którymi od listopada jest w koalicji.
- Umowa z PO przewidywała, że tego typu uchwały zostaną uzgodnione z radnymi. Wycofanie części z nich spod głosowania jest tego wynikiem - mówi Jacek Majchrowski. - W niektórych przypadkach na moją decyzję wpłynęły też rozmowy z władzami szkół, które przekonały mnie do zmiany zdania i dania im szansy.
Decyzja klubu oburzyła tylko radną Małgorzatę Jantos (PO), która uważa, że jej koledzy ulegli presji i zahamowali potrzebną reformę. - Pamiętam jak kibice Wisły i Cracovii wymusili na radzie miasta budowę dwóch stadionów - grzmiała radna. Inni radni PO uważają, że wyhamowanie reformy to głównie decyzja prezydenta. Twierdzą, że zagłosowaliby za likwidacją, gdyby nie wycofał on projektów.
- Reforma była źle przygotowana. Nie wzięto pod uwagę wielu aspektów, tylko suche wyliczenia. Do szkół podstawowych pójdą niedługo tłumy sześciolatków. Chciano likwidować też gimnazja, gdzie budują się potężne osiedla - wylicza Grzegorz Stawowy, szef klubu PO. - Dyrektorzy placówek wypunktowali błędy urzędników.
- Opór szkół był zbyt duży. Trzeba dać im szansę, aby się podciągnęły. Jeśli wyczerpią te możliwości, wrócimy do sprawy - mówi Bogusław Kośmider, radny PO.
Anna Okońska-Walkowicz, wiceprezydent miasta ds. edukacji, nie kryła rozczarowania. Gdyby to od niej zależało, wycofałaby się tylko z likwidacji podstawówki nr 3. - Naprawdę wybraliśmy niewiele szkół do likwidacji. Czuję się złym policjantem, ale reforma jest konieczna. To porażka, ale przekuję ją w sukces - mówi wiceprezydent. - Skupię się teraz na pilnowaniu, aby szkoły wprowadziły zapowiadane programy naprawcze - dodaje. Te od miesięcy zasypywały urzędników obietnicami oszczędności i rozwoju.
- Cieszymy się. Na Dębnikach rośnie liczba mieszkańców. Tam trzeba otwierać szkoły a nie zamykać - mówi Zofia Piżl, wicedyrektor gimnazjum nr 22 przy ul. Skwerowej. - Musimy zabrać się teraz ostro za promocję szkoły, bo jej opinia w czasie reformy została nadszarpnięta - dodaje.
W środę, gdy zapadały ostateczne decyzje, na sali obrad rady było już tylko kilkanaście protestujących osób. Trzy tygodnie temu pod magistratem protestowało ponad 300 uczniów, nauczycieli i rodziców.
Historia oświatowego niewypału
- kwiecień 2012 - powstaje okrągły stół edukacyjny, przy którym urzędnicy, władze szkół i rodzice mają się porozumieć w sprawie reformy.
- wrzesień 2012 - urząd publikuje diagnozę szkół. Dyrektorzy sądzą, że to informacja bez konsekwencji.
- 28 grudnia 2012 - urzędnicy na podstawie diagnozy publikują listę 11 szkół do likwidacji. Placówki są oburzone, że dowiadują się o tym między świętami a sylwestrem.
- 9 stycznia 2012 - pierwsza sesja rady miasta w sprawie losu szkół. Pod magistrat przychodzi zaprotestować ponad 300 uczniów, rodziców i nauczycieli. Już w trakcie tej sesji prezydent wycofuje się z likwidacji szkoły podstawowej nr 3.
- 10-28 stycznia 2012 - radni wizytują szkoły i zapoznają się z ich argumentami. Placówki i rodzice zasypują urzędników apelami.
-28-30 stycznia 2012 - prezydent wycofuje się z likwidacji kolejnych szkół, oprócz trzech.
Komentarz Piotra Rąpalskiego
I po reformie. Dobry Prezydent uratował szkoły przed likwidacją. Sęk w tym, że miesiąc wcześniej sam wyznaczył je do zamknięcia. Tego domagali się też radni PO. Żądali ponadto sporych oszczędności, a tu tylko 5,6 mln zł. Mało, bo wytypowano zaledwie 11 szkół. Liczono chociaż na powtórkę z zeszłego roku, kiedy na 10 placówek zamknięto cztery. Ale kolejna reforma okazała się jeszcze większą burzą i wpadką. Tak naprawę nie zamknięto żadnej szkoły. Dwie trafią do prywatnych instytucji, które zapewne poproszą miasto o dofinansowanie nauki nowych dzieci. Przejmą też budynki. Oczywiście do brudnej roboty prezydent wynajął sprawdzonego złego policjanta Okonia, który wszystko zniesie. Krakowska Margaret Thatcher zrobiła diagnozę, w której wzięła pod uwagę suche wyniki nauczania, wydatki szkół i liczbę uczniów. Wcześniejsze typowanie "na oko" zastąpiła matematyką, ale i tak przegrała z emocjami. Gdy przyszło do decydowania, a wyborcy, którzy już za dwa lata pójdą do urn, zaczęli pod magistratem krzyczeć "Tylko matoły likwidują szkoły", pomysł się posypał. Prezydent i radni odpuścili. "Dali szkołom szansę", czyli wysłali na wojnę. Już w czasie reformy dwa gimnazja rzuciły się sobie do gardeł. Lepsze nie chciało przejąć gorszego. Teraz rozpocznie się wydzieranie sobie uczniów, aby uratować się przed kolejną reformą już za rok.
Przedwojenne cukiernie Krakowa [ARCHIWALNE ZDJĘCIA]
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!
