Jednym z elementów papieskiej pedagogiki jest wychowanie do poszanowania osób starszych. Chodzi o to, że "nawet największych wartości z przeszłości nie można po prostu odziedziczyć, musimy je sobie przyswajać i odnawiać poprzez osobisty wybór, często niełatwy".
Proces starzenia się przyjmowany jest z niepokojem, a nawet lękiem. Ów lęk przed starością jest normalny. To, co może jednak niepokoić, to rozmiary tego lęku wypływające z niewłaściwego pojmowania ludzkiego życia. Dlatego traktowanie starości jako oczywistego etapu życia i jego dopełnienia dowodzi dojrzałości człowieka. Starość przejawia się w ubytku sił fizycznych, w chorobach i zniedołężnieniu. W wymiarze społecznym kończy się aktywność społeczna, a przejście na rentę lub emeryturę prowadzi nieraz do osłabienia więzi społecznych.
Dlatego zasadniczą kwestią staje się opracowywanie programów wychowawczych mających na celu przygotowywać ludzi do starości przez całe życie, ucząc ich umiejętności przystosowania się do coraz szybszych zmian w stylu życia i pracy. "
Tymczasem często spotykamy nieludzką kulturę odrzucania. Franciszek zauważa, że - "nie ma miejsca ani dla starca, ani dla niechcianego dziecka. Nie ma czasu, aby zatrzymać się z ubogim w drodze".
Oznacza to, że wychowanie do przemijalności życia i do pogodzenia się ze starością jest ściśle powiązane z wychowaniem dzieci i młodzieży do szacunku wobec osób w podeszłym wieku.
Zobacz najświeższe newsy wideo z kraju i ze świata
"Gazeta Krakowska" na Youtube'ie, Twitterze i Google+
Artykuły, za które warto zapłacić! Sprawdź i przeczytaj
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!
