Rozstania w cieniu nowego. Felieton Krystyny Trzupek

W progu jeszcze nieśmiałe spojrzenia, wymiana kilku zdań: Proszę jeszcze zostać, ja poczekam, nie śpieszy mi się. Pan był tu przede mną. – Ależ to niepodobne, by dama czekała, proszę dać mi tylko kilka dni, chwil, zachodów i wschodów, kilka westchnień, pożegnań. Jeszcze tylko kapelusz słomkowy, parę pamiątek znad morza, muszelki w butelce, malowane maki i krem na opaleniznę. Zaraz zrobię pani miejsce w szafie na cieplejsze stroje, poupycham sny do walizki, wyślę ostatnie pocztówki, listy, wspomnienia. Jeszcze jakaś łezka w oku się zakręci, serce ściśnie, dusza zapiszczy. – Bez pośpiechu. Pozwoli pan, że ja powoli pozawieszam swoje kolory na drzewach, wprowadzę kilka zmian, prawie niezauważalnych, dodam trochę żółtego, brązu i czerwieni. Porozciągam babie lato, zarzucę sieci pajęcze, rozprysnę perlistymi kroplami na łąkach, w sadach i ogrodach. Delikatnie zetrę ślady stóp na piasku, wyciszę szum morza i ludzkie serca. Ostudzę wieczory i cudze tęsknoty. Spokojnie. Mamy czas. Może pan się spokojnie pakować, ja w tym czasie zapuszczę jesienne łapacze snów, zaplotę włosy w warkocze. Pozamykam okna.
- Pani szła piechotą? Zrobię herbatę. Dołożę konfitury z malin. Miodu z pasieki. Proszę się rozgościć. Wie może pani? Kaczki już odleciały? Umawialiśmy się, że odejdziemy razem. Wie pani, zawsze raźniej i podróż się nie dłuży.

Mimozami jesień się zaczyna. Toż kwitną, dygocą w chłodne poranki, by po opadnięciu mgieł wyciągać ramiona ku słońcu. Drżą krople na pajęczych haftach, dzierganych misternie, jak skarpety przez babcię. Szuflada pełna wierszy i listów. Za drzwiami czyjaś obecność. Przez dziurkę od klucza wkrada się dziwny niepokój. Szelest liści wróży gości. Na przystanku jakiś pan w słomkowym kapeluszu czeka na autobus. Z walizki wystają mu czerwcowe zachody, lipcowe, upalne noce i sierpniowe koncerty świerszczów. Tuż za nim ściele się nowy dzień w innych barwach, odcieniach, zapachach i szeptach.

Czujesz? Jak pachnie? Chodźmy na spacer.