Współczesna niedzisiejszość

Na skraju wsi, pod rozłożystą lipą, stał drewniany domek. Mieszkała w nim Niedzisiejszość. Była starszą siostrą Współczesności. Obie zaś dziećmi Postępu i Tradycji. Współczesność codziennie siedziała w warsztacie z ojcem, gdzie pracowali nad elektronicznymi udogodnieniami. Ciekawiło ją wszystko, co nowe i nieodkryte. Fascynowała technologia. Była doskonałą uczennicą, miała ścisły umysł, z łatwością przyswajała innowacje technologiczne. Przeciwnie do starszej siostry, która nie widziała potrzeby ich istnienia. Ta zamiast gonić za nowinkami, lubiła czytać rodzinne pamiętniki i malować pejzaże mijających pokoleń. Z artystycznym zacięciem dokumentowała przeszłość, zasłuchana w opowieści matki. Siostry bardzo się lubiły i szanowały swoje pasje, choć były jak ogień i woda.

Lubię przysiadać na drewnianym progu Niedzisiejszości. Dzięki temu, że nie ma telefonu, ani Internetu, ma zawsze dla mnie czas. Zaglądam tam często, zwłaszcza w gorące, czerwcowe dni, w których dużo jesiennych wieczorów. Tam staruszek Czas wybija leniwie momenty. Czasem jęknie, prostując stare kości, jak podłoga, gdy ktoś nagle poderwie się z łóżka, albo drzwi, które wiatr dla zabawy zamyka i otwiera. Przychodzę tam z balastem myśli, które Niedzisiejszość rozdmuchuje jak kurz z półek i dmuchawce na łące. W wirze zadań cumuje łódź i wyhamowuje pędzące emocje.

Niedzisiejszość wskazuje, że pewne wartości nie mają terminu ważności. Że nie zawsze trzeba podążać za modą. Uczy, że wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść, a stawianie granic nie jest ograniczaniem swobód, ale przywilejem.

Lubię chodzić ścieżkami, które czas wydeptał. Lubię stare domy, w których przeszłość oddycha. I lubię być niedzisiejsza we współczesnym świecie.