Plan zrealizowania niespotykanego na tamten czas wyczynu zaczął wchodzić w życie już w 1977 r. Zaczęło się od zdobywania kolejnych pozwoleń, aż w końcu w grudniu 1979 r. Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki ruszyli z ekipą w Himalaje. Wspinaczka nie układała się po myśli polskich śmiałków. Przez złą pogodę konieczny był dłuższy niż zakładano postój. To z kolei mogło przesądzić o niepowodzeniu misji. Głównie dlatego, że lada dzień miało wygasnąć pozwolenie wydane przez władze Nepalu na zdobycie szczytu.
Na szczęście Polacy nie zostali zawróceni. Zgoda na kontynuowanie wyprawy została udzielona przez radio. Cichy i Wielicki mieli dwa dni, by zrobić to, o czym marzyli. Zniechęcić chciały ich także skutki uboczne wspinaczki, jak m.in. odmrożone stopy. Po latach Wielicki przyznał, że gdyby nie chodziło o legendarną górę, niewykluczone, że odpuściliby. W ten sposób 17 lutego o godz. 14.25 czasu lokalnego stanęli na szczycie Mount Everest - 8848 m n.p.m. Był to pierwszy taki przypadek dokonany zimą.
Na najwyższym szczycie na świecie Cichy i Wielicki znaleźli kartkę "For a good time call Pat Rucker 274-2602 Anchorage, Alaska, USA" ("Jeśli chcesz się dobrze zabawić, zadzwoń..."), pamiątkę po Rayu Genetu, który zdobył azjatycką górę jesienią. Polacy na dachu świata spędzili ponad pół godziny, mimo że tlenu w butlach nie mieli już od kilkudziesięciu minut. Zostawili na nim m.in. różaniec od Jana Pawła II i termometr rejestrujący temperatury minimalne.
