Kiedy kamera kogoś nie kocha

Na początku jest zawsze rozmowa ściemniająco-uspokajająca. Pani redaktor podchodzi dość blisko i poufale. Tłumaczy, że chce zadać jedno pytanie, zazwyczaj takie, na które ludzkość nie znalazła jeszcze dobrej odpowiedzi. Zaznacza przy tym, żeby patrzeć wprost na nią, a nie do kamery. Jest to o tyle trudne, że w trakcie zdjęć twarz dziennikarki zamienia się nagle w głaz, a tymczasem operator kamery (czyli obiektu, w który broń Boże! nie wolno patrzeć) co chwila obraca się do dźwiękowca z wyrazem niewypowiedzianego niesmaku na twarzy, odrobinkę sobie jeszcze gestykulując pod nosem.

Pytanie, które pada, jest zdaniem złożonym i ma się nijak do tego, o czym redaktor mówiła chwilę wcześniej. Powoduje to migotanie oczu i niekontrolowane napięcia mięśni twarzy na tle nerwowym. W efekcie nie wygląda się jak wyluzowane zwierzę medialne, w stylu Niesioła albo Gadzina. Człowiek z niekontrolowanymi napięciami przypomina raczej ofiarę botoksu albo alkoholika na odwyku.

To oczywiście nie koniec. Oświetlenie zostało wymyślone po to, żeby ktoś, kto jest filmowany, zalał się strumieniami potu, zaczął mrugać jak niewyspana świnka i w ogóle przestał się odróżniać od postaci w malarstwie Hieronima Boscha.

Gorąco zachęcam do udzielania wywiadów w papierowej, ekologicznej torbie na głowie. Dla kogoś nieobytego to łatwiejsze i, myślę, bardziej profesjonalne.

 
Krakowski szybki tramwaj na pięciu nowych trasach - sprawdź!
 
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!