Tadeusz Płatek

Podobno istnieją ludzie, którzy regularnie je kupują, mają specjalne szafki. Co tam podobno - na pewno!

Ostatnio znów rozgorzała dyskusja o wprowadzeniu tej najsurowszej sankcji. Sprawa jest na tyle poważna że pragnę się podzielić z państwem występkami za które, uważam, powinno się pozbawiać ludzi życia. Wymienię, po prostu.

Ostatnio znów rozgorzała dyskusja o wprowadzeniu tej najsurowszej sankcji. Sprawa jest na tyle poważna że pragnę się podzielić z państwem występkami za które, uważam, powinno się pozbawiać ludzi życia. Wymienię, po prostu.

Od zawsze cierpię na perfekcjonizm. To nieuleczalna choroba, która, niestety, nie polega na tym, że wszystko robię bezbłędnie. Robię jak wszyscy - czasem wychodzi, czasem nie, zawsze jednak pozostaje perfekcjonistyczny wyrzut sumienia, poczucie, że mogło być LEPIEJ. Rodzi to jednocześnie lęk przez czynieniem czegokolwiek w obawie, że efekt nie dosięgnie ustawionej zbyt wysoko poprzeczki. Ustawionej nie wiem przez kogo i po co.

Drobne prace domowe, mimo powszechnych postulatów równościowych, są jednak domeną mężczyzn, mimo że przedstawiciele rodzaju męskiego nie zawsze dobrze je wykonują.

Drobne prace domowe, mimo powszechnych postulatów równościowych, są jednak domeną mężczyzn, mimo że przedstawiciele rodzaju męskiego nie zawsze dobrze je wykonują.

Pamięć o babci Marii odżyła rok temu, kiedy wprowadziłem się do mieszkania z kuchenką gazową, bardzo podobnej do tej, na której Maria gotowała w Starym Sączu. Najpierw podłączała ją do butli gazowej, potem czerpała z dobrodziejstwa zółtej sieci.

Nie ma nic lepszego. Ciasna - ciepło nie ma gdzie uciekać. Ślepa - nie razi w oczy jaskrawym słońcem. W serii brak umywalki - mniej do mycia. Co prawda właściciele w ramach europeizacji dokładali małe lavabo, ale mycie się nad wanną to jednak coś niepowtarzalnego.

Zawsze zazdrościłem ludziom, którzy mają tam porządek. Wielokrotnie obiecywałem sobie, że przypiszę każdej jakąś określoną funkcję i już nigdy nie będę szukał. Wszystko na nic. Na pewno nie mógłbym być dealerem narkotykowym, bo przy każdym kliencie wyciągałbym wszystko na stół albo ukradkiem wręczał nie to, co trzeba i byłyby z tego konsekwencje. Diler musi mieć porządek, tak mi się wydaje, ja się w każdym razie nie nadaję. Już nawet nie wiem, czy tych kieszeni jest za dużo, czy za mało. Zresztą - tyle, ile ma być. Nikt w tej kwestii już niczego nie wymyśli. Będziemy latać samochodami, teleportować się, robić zakupy w dyskoncie na Marsie, a kieszeni będzie niezmiennie tyle samo. To w ogóle jest dość ciekawy materiał do rozważań: czy jest coś, co nie zmieni się nigdy? I pierwsze, co mi przychodzi do głowy to to, że kieszenie będą zawsze w tym miejscu: dwie z przodu (plus jedna malutka) i dwie na pupie. Ta wspomniana malutka kieszeń, zresztą, to pozostałość po zegarkach z dewizką i jest to jedyna kieszeń, która służy czemuś idealnie (tych, którzy myślą, że to na prezerwatywy - przestrzegam).

Sprawdziłem, ile osób rocznie ginie, myjąc okna i nie jest to imponująca liczba. Jedna, może dwie ofiary rocznie, choć wydawać by się mogło, że spada więcej.

Po tym, jak kilka lat temu zdarłem sobie do krwi skórę z czubka nosa, przykładając do niego tnący strumień wody w myjni bezdotykowej „żeby się orzeźwić w upalny dzień”, podchodzę do wszelakich myjek ciśnieniowych z ostrożnością.

Straż pożarna ciągle szuka hejnalisty na Wieżę Mariacką. Kandydaci odpadli na teście sprawnościowym, co jest dziwne, bo żeby grać na trąbce trzeba być twardzielem. No, ale strażacy mają swoje harcerskie metody testowe.

Dwie dekady temu poznałem Bartka Dobroczyńskiego, który już wtedy, bez tytułów naukowych, był legendą krakowskiej psychologii i kulturoznawstwa. Prowadziliśmy jakieś warsztaty dla maturzystów, maturzyści sobie poszli, zostaliśmy sami, gadali o muzyce i rytuałach tak długo aż nas portierka rytualnie wyprosiła. Dzisiaj znalazłem jego artykuł w styczniowych Wysokich Obcasach, na ten sam, co wtedy temat: o „opowiadaniu wciąż tej samej bajki”, potrzebie rytuałów, które dają nam poczucie bezpieczeństwa, niezależnie od światopoglądu czy wyznania.

Gdy w Starym Sączu 32 lata temu sierpniowe słońce wznosiło się w zenit ponad senne przydomowe ogródki, na pokrytym ceratą stole leżały umyte marchewki i jabłka. Ja tymczasem dokonywałem ostatnich czynności montażowych nowej sokowirówki marki PREDOM EDA, kupionej w równie sennym, co ogródki sklepie GS, gdzie ceny odbijano pieczątkami na karteczkach, półki były puste, a to, co cenne - chowano na zapleczu w bezimiennych kartonach.

Jeśli przyjdzie Wam do głowy posłuchać baletu „Święto Wiosny” Igora Strawińskiego, to znajdźcie sobie coś innego. Możecie wlać do szklanki ocet z pieprzem, dodać płynu do mycia naczyń, naparstek środka do przetykania rur i wypić duszkiem. Efekt ten sam, tylko po odchorowaniu takiej mikstury pozostanie jedynie przykre wspomnienie, a Strawiński będzie dalej siedział w głowie i rył tzw. „beret”.

Nie ma chyba krakowskiego kantoru, którego bym nie odwiedził. Kiedyś miałem kredyt we frankach, i musiałem je gdzieś kupować, zawsze od panów, którzy mieli sweterek w serek, albo sweterek, który mógłby nosić taki bury wzór.

Miało być prosto i bez niespodzianek, cóż bowiem podstępnego może w budowie ścianki z płyty OSB, z której część otwiera się na zawiasach, oddzielając łazienkę od tak zwanego składzika na szczotki?

Rano zawsze to samo. Najpierw negocjuję z budzikiem w komórce, za pośrednictwem funkcji „drzemka”. Ja nie wiem, jak to się dzieje, ale pięć minut o poranku równa się sekundzie w normalnym, obudzonym świecie. Mój telefon, po którymś razie przekładania, w końcu daje za wygraną, a raczej obraża się i już nie dzwoni, zupełnie jakby nagle przestało mu na mnie zależeć.

To, co było białe, jest czarne. To, co nie żyło, dalej jest martwe, choć ma nadzieję obudzić się.

Właśnie dowiedziałem się, że zmarł. Nagle, w nocy. Miał 43 lata. Wszyscy do siebie dzwonią i wypytują "ale jak?", albo "ale jak to?", jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Każdy chce wiedzieć jak to możliwe, że nagle odchodzi ktoś tak młody, taki wspaniały jak on.

Powinienem się oburzyć, tak jak cała polska zwyczajowo jojczy na wszelakie wypadki, nie tylko drogowe, ale w ogóle, choćby na morsów bez koszulek na Babiej Górze. Polska opinia publiczna to taki zrzędzący dziadek, który się przygląda, a jak coś się stanie to ględzi „a nie mówiłem”. Tymczasem kuligi samochodowe mają w naszym kraju wieloletnią tradycję, którą miałem przyjemność, dziecięciem, współtworzyć.

Odwlekałem to przynajmniej od pięciu lat, tyle bowiem mają moje krótkie, zielone spodenki na sznurku, z którymi postanowiłem się rozstać w pierwszej kolejności.