Felieton

Do dziś pamiętam ich imiona i pseudonimy - Wołodymyr, Taras, Andrij, czy „Kobzar” - jak kazał nazywać się Kostek, nawiązując do tytułu wiersza Tarasa Szewczenko. Wszyscy oni to moi przyjaciele z Ukrainy, których poznałem na Majdanie i na froncie wojny z okupującą. Pamiętam ich zapał do rewolucji przeciwko autorytarnej władzy Wiktora Janukowycza, który to dławił proeuropejskie aspiracje Ukrainy, ale część z nich widziałem także w boju, gdy szli odbijać zajęte przez okupanta wsie i miasteczka.

Dość cyniczny, ale ceniony za skuteczność adwokat, zdradził mi kiedyś jeden z sekretów swoich sukcesów. - Staram się maksymalnie przedłużać sprawę - mówił. - Resztę robi natura... - uśmiechnął się. A potem wyjaśnił, że z upływem miesięcy i lat część przeciwników procesowych rezygnuje z walki z powodów finansowych, zapada na choroby albo po prostu umiera.

Zamknij oczy i wyobraź sobie, że budzisz się rano, otwierasz oczy i … nie możesz wstać. Twoje nogi są nieczułe, bezwładne, ciężkie, nieswoje, jak obce.

Minister edukacji zarzucił mi wczoraj, że źle życzę jemu, rządowi i w ogóle Polakom. Zarzut ten postawił właściwie wszystkim, którzy pytają o bezpieczeństwo w szkołach, które już we wtorek otwierają się po wakacjach i długiej przerwie spowodowanej pandemią.

Kurz bitewny opadł, jedna trzecia narodu triumfuje, druga przeżywa żałobę, trzecia - która do wyborów nie poszła - ma wszystko głęboko w nosie.

Rozmowa dotyczyła Tuchowa. Z podtarnowską gminą partnerstwo zerwała niedawno francuska miejscowość Saint-Jean-de-Braye. Decyzja była konsekwencją podjętej w maju ubiegłego roku uchwały radnych tuchowskich dotyczącej „strefy wolnej od LGBT”, a francuscy dyplomaci tłumaczyli, że nie mogą zaakceptować decyzji łamiących prawa człowieka.

Słowo „dzban” zdobyło ostatnio zaszczytny tytuł Młodzieżowego Słowa Roku w plebiscycie organizowanym przez Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Można by wzruszyć ramionami i nie interesować się tym, jak wieloma innymi młodzieżowymi dziwactwami, ale lepiej trzymać rękę na pulsie, bo a nuż ktoś rzuci „dzbana” w tramwaju pod naszym adresem? Trzeba wtedy wiedzieć, co to znaczy. Poza tym „dzban” brzmi naprawdę nieźle. Aż dziw, że do tej pory tak fajny epitet pozostawał niewykorzystany i po prostu się marnował. W polszczyźnie, jak widać, wciąż tkwią kolosalne możliwości, trzeba tylko je dostrzec i docenić.

Raz tylko w mojej rodzinie był nowy samochód - ford fiesta. Nowy, ale jednak fiesta, nowy - obietnica bezawaryjności, zapachu fabryki, czyli klejów i smarów, zapachu w gruncie rzeczy okropnego, choć dla wielu narkotycznego. Mimo wszystko, fiesta. Maszyna niepokalana, nieruszana, teoretycznie pewna. W istocie od samego początku sprawiająca wrażenie, jakby stało się jej coś bardzo przykrego, jakby pod skórą cierpiała, mimo kocich, uśmiechniętych oczu.

W jednej z przypowieści ewangelicznej Chrystus wypowiada się o dobrej lub złej budowie. Mówi jasno, że „każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale.

Przyznam się, że lubię żarówki. Może dlatego, że w ich świetle przeczytałem tyle wspaniałych książek? A może lubię ich ciepłe światło?

Miniony tydzień daje nadzieję dla ludzi świata literatury.

Tego wieczoru musiałam zapomnieć o pluszowym fotelu, leniwym śledzeniu akcji i odpływaniu w niebyt, gdy twórcy zaczynają przynudzać. Podczas najnowszego spektaklu Teatru im. Słowackiego, granego w budynku sceny Miniatura, było zupełnie inaczej - mało wygodnie i głośno. Ale za to ciekawie. No ale jak miało być, gdy wprost ze skąpanego w deszczu, mrocznego Rynku, trafiłam w sam środek galicyjskiej rzezi z 1846 roku? A to za sprawą przedstawienia „Rabacja” w reżyserii Jakuba Roszkowskiego.

Lud i media oburzają się na tych co kupili nieruchomości, które jak się po latach okazało, powinny być własnością gmin lub skarbu państwa. Określają to jako dziką reprywatyzację, a nabywców przyrównują do szabrowników, którzy nie kupili tylko przejęli mienie. Niebezpieczna jest ta masowa nagonka na wszystkich bez wyjątku.

Jednym z największych przebojów telewizyjnej ramówki jest obecnie talent show „Supermodelka Plus Size”. Oglądamy w nim dziewczyny, jak to się dawniej mówiło, „przy kości”, które okazują się równie atrakcyjnymi kandydatkami na paradowanie na wybiegu, co ich szczuplejsze koleżanki.

Pojechałem na trzy dni w Bieszczady.

Fakt, że dziś najgłośniej protestującą grupą w Krakowie są kierowcy pokazuje, jak niezwykłe, ba, magiczne jest to miasto. Miasto, które przecież przez cztery ostatnie dekady budowano wyłącznie dla samochodów.

Wnajbliższą niedzielę przypada ważna rocznica: 200-lecie śmierci Tadeusza Kościuszki.

Dziś komputery są obecne wszędzie i są używane do wszystkiego. Ich inteligentne działanie kojarzy się nam z pracą ludzkiego umysłu, więc gdyby ktoś zapytał, jaka maszyna jest podobna do ludzkiego mózgu - to z pewnością wskażemy właśnie komputer. Tymczasem nie jest to prawdą!

Niedługo zaczniemy sezon grzewczy i pożegnamy się z w miarę czystym powietrzem i przywitamy z alarmami antysmogowymi. Tylko czy musimy?

Państwo powinno ułatwiać nam życie stojąc na straży ściemy, czyli nieuczciwej konkurencji. No i stoi, choć czasem mu nie wychodzi.