Kryzysem do eurofederacji

Pomijając jurystyczne niuanse, ustrojowa wyrocznia z Karlsruhe musiałaby się składać z zaślepionych fundamentalistów, żeby brać na siebie odpowiedzialność za skutki łańcuchowej plajty euro-bankrutów. Jakkolwiek już w zeszłym tygodniu prezes Europejskiego Banku Centralnego na wszelki wypadek uruchomił procedurę awaryjną, zapowiadając skupowanie euroobligacji tych rządów, które nie znajdują chętnych na swoje długi.

Sądząc po reakcji polityków i rynków finansowych, mogłoby się wydawać, że problem nadmiernego zadłużenia w strefie euro został ostatecznie załatwiony, a tym samym kryzys ostatecznie zażegnany. Szef Komisji Europejskiej od razu przeszedł do ofensywy i tego samego dnia w swoim orędziu przed eurodeputowanymi roztoczył wizję przepoczwarzenia UE w federalne stany Europy. I to szybko. Zdaje się jednak, że szarża Barroso przestraszyła nawet wielu zapamiętałych euroentuzjastów. Zanim przyjdzie do tworzenia nowych dalekosiężnych konstrukcji, trzeba pozwolić okrzepnąć położonym wcześniej fundamentom. Dziś są one w stanie dość płynnym, mówiąc oględnie. Chcemy wierzyć, że podjęte środki i zgromadzone fundusze wystarczą na utrzymanie wszystkich krajów euro na powierzchni.

Niestety, nie jest to dziś tak całkiem pewne jak sugerują rozanielone miny sterników UE. Nie wiadomo nawet, czy Grecja zechce ostatecznie przyjąć dalszą niemiecką pomoc dokładnie na warunkach kanclerz Merkel. A to ledwie początek. Premier Hiszpanii już zapowiedział, że jego rządowi one nie odpowiadają.

Autor: komentator spraw międzynarodowych, autor książek, wydawca angielskojęzycznego portalu Krakow Info.

Zbuntowany jezuita. Przed Natankiem był ksiądz Kiersztyn

Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!