Lipinki – ciekawe miejsce na szlaku turystyki sakralnej

Herb mówi o skarbach tej ziemi
Wjeżdżając do gminy na jej rogatkach trudno nie zauważyć tablic z powitaniem i herbem gminy. Jego autorami są heraldycy z Krakowa. Powstał on przed laty na bazie analizy elementów historycznych Lipinek. W herbie jest wszystko, co wiąże się z tradycją gminy i ziemi lipińskiej. Począwszy od Matki Bożej Lipińskiej z Jezusem na rękach – patronki tutejszego sanktuarium. W herbie są też listki lipy. Sugerują one, że nazwa miejscowości wywodzi się z tradycji bartników. Produkowali oni miód w tutejszych lasach lipowych. Trzeci element herbu to oczywiście wieże wiertnicze, symbolizujące bogactwo tej ziemi słynącej z ropy naftowej.

Matka Boża Lipińska błogosławi wszystkim
Lipinki zostały założone przez króla Kazimierza Wielkiego w 1363 roku, natomiast parafia – Lipinki zaledwie 20 lat później. Był tu maleńki kościół pod wezwaniem św. Marcina biskupa. Około 1400 roku Nieznany krakowski artysta wyrzeźbił figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem dla mieszkańców Biecza, którzy to ofiarowali Madonnę parafii Męcina Wielka. W niedługim czasie do Matki Bożej zaczęli przybywać pielgrzymi z całego Podkarpacia, Węgier i Słowacji. W 1474 roku na nasze tereny najechał późniejszy król Węgier Maciej Korwin i dlatego mieszkańcy Męciny wraz z cudowną figurą ukryli się w lesie. Po czterech latach został zawarty pokój, ale Męcina wraz z kościołem została całkowicie zniszczona. Wówczas mieszkańcy osiedlili się w opustoszałych w wyniku zarazy Lipinkach. Figurę umieszczono w kościele św. Marcina, do którego zaczęli przybywać pielgrzymi. Dotychczasowy kościół okazał się zbyt mały, więc hrabia Jan Wielopolski wybudował nowy, pod wezwaniem Matki Bożej. Po 143 latach istnienia świątynia groziła zawaleniem. Wówczas dziedzic Lipinek, Ewaryst Kuropatnicki wybudował w 1780 roku nowy, ale o wiele skromniejszy kościół. W czasie II wojny światowej do parafii zaczęły napływać podziękowania za otrzymane łaski za wstawiennictwem Matki Bożej Lipińskiej. Złożyła je również żydówka Judyta Eisenberg za uratowanie życia. Tych, spisywanych przez proboszczów było wiele, więc biskup tarnowski Jerzy Ablewicz polecił przygotować dokumentację, dotyczącą historii kultu Matki Bożej Lipińskiej. Na jej podstawie już 13 lipca 1969 roku Kapituła Rzymska wydała dekret pozwalający na uhonorowanie wizerunku koronami papieskimi.

Odpust na Matki Bożej Zielnej
W czasie przygotowań do tego wydarzenia 8 stycznia 1972 roku pożar zniszczył kościół i cudowną figurę. Miejscowi twierdzą jednak, że sam Bóg dał wtedy wyraźny znak. W niespełna miesiąc po pożarze doszło do kolejnego uzdrowienia. Doświadczyła go młoda parafianka z Lipinek. Kult Matki Bożej nadal rozwijał się, a łask było coraz więcej. Parafianie zadbali o rekonstrukcję figury i odbudowali kościół. W dniu koronacji 17 sierpnia 1980 roku dokonał się kolejny cud. Maturzysta z Bochni, któremu groziła całkowita utrata wzroku, został cudownie uzdrowiony.

Na 25-lecie koronacji wybudowany został nowy kościół. 15 sierpnia 2005 roku cudowna figura została przeniesiona do nowej świątyni, którą konsekrował biskup rzeszowski Kazimierz Górny. Teraz co roku 14 sierpnia rozpoczyna się tradycyjny odpust w Sanktuarium Matki Bożej Wniebowziętej w Lipinkach.

CZESŁAW RAKOCZY
WÓJT GMINY LIPINKI
Zapraszam do Lipinek, gminy która od lat słynie m.in. z przemysłu naftowego. To tutaj na lipińskich polach można jeszcze obserwować kiwony – znak bogactwa tej ziemi, z której od lat wydobywana była ropa naftowa. To również tutaj od wieków przez wstawiennictwo Matki Bożej Lipińskiej dochodziło do prawdziwych cudów – głównie związanych z uzdrowieniami. To w końcu miejsce, gdzie przenika się kultura Łemków i Pogórzan, a na turystycznym szlaku zatrzymać się można nie tylko w rzymskich kościołach w Lipinkach, Wójtowej, Krygu, ale także cerkwi w Rozdzielu czy Bednarce. Na piesze czy rowerowe wędrówki serdecznie zapraszam nie tylko wytrawnych piechurów, których ucieszy wyjście na Ferdel czy Kornuty do pięknego rezerwatu skalnego. Dla małych dzieci gratką będzie spacer po odrestaurowanym parku Byszewskich w cieniu starych drzew i nad stawami.